BOINK. BOINK. Suus en ik kijken elkaar geschrokken aan. De golven bewegen ons heel rustig een flink eind omhoog en daarna weer naar beneden. Waar de dieptemeter op het hoogste punt 4.5 meter aangeeft, raken we als de we in het dal van de golf zijn, heel zachtjes de grond. Gelukkig is het een zandbodem maar we moeten hier snel weg!
Het is alweer 4 weken geleden dat ik voor de laatste keer wat schreef. De operatie is goed gegaan. De ruggenprik deed z’n werk niet helemaal goed, daarom ben ik uiteindelijk onder narcose gebracht. Na 25 minuten opende ik m’n ogen op de uitslaapkamer. Kort daarna kon ik alweer lekker naar de boot. De 3 weken die volgden stonden in het teken van revalideren, hard trainen en weer kracht in de knie krijgen. Het is bijzonder om te merken dat ook mijn andere been erg veel kracht kwijt is geraakt. De lock-down op een kleine ruimte op de boot en daarna het weinige bewegen in verband met mijn meniscus heeft toch veel impact gehad. Verder hebben we in die 3 weken gewerkt en wat kleine klussen gedaan om de boot in goede conditie te houden. Nu is er echt weer wat te vertellen, want we hebben onze reis weer opgepakt nu de lockdown regels wat versoepelen.
Nadat we de boot hebben afgeladen met voorraad, we de was hebben gedaan en water hebben geladen, verlaten we samen met zeilboot Zoma, een bevriende Deense boot, het gebied waar we meer dan 110 dagen hebben gelegen. We varen eindelijk richting de horizon die ons zo lang heeft geroepen. Met bijna 20 knopen wind varen we scherp aan de wind om de zuidelijke hoek van het eiland heen. De golven zijn weer terug, het water bruist, en af en toe steekt er een dolfijn zijn hoofd boven het water. We zijn op weg naar het oosten van Martinique. Een kust waar de wind altijd waait, waar de oceaangolven stuk slaan op het rif. De condities zijn vrij ruig, en weinig mensen varen hier naartoe. Met goede uitleg en voorbereiding is het heel prima te doen.
> Samen met Deense vrienden, de Zoma, varen we de horizon tegemoet,
^ Wat een heerlijk tochtje.
“Wow, did you pick up a line as well?” Via de marifoon roept de Zoma ons op. Ze zien ons het roer omgooien en 90 graden afvallen. Een lange rij boeien met een lijn er tussen ligt op ons pad. De hele tocht moeten we heel goed opletten of we kleine witte visboeitjes zien. Sommige vissers plaatsen een rij van 8 boeitjes over een afstand van 50 a 100 meter met daartussen een lijn. Waarom ze dat doen, mag Joost weten, maar als je erdoorheen vaart blijft die lijn achter je kiel, roer of nog vervelender, je schroef zitten. “Hmm, it seems we cannot get it out”. Wij sturen gelukkig net op tijd om deze boeitjes heen, maar de Zoma heeft een kilometer achter ons wel een lijn opgepikt. Hij zit zo vast om de schroef dat ze het water in moeten om de lijn er uit te krijgen. We varen gezamenlijk verder weg van de kust en Jonas duikt het water in om de lijn er uit te halen. Als het gelukt is besluiten we terug te varen en daar bij te komen van deze ervaring.
Een dag later vertrekken we naar Vauclin, volgens de verhalen een goed beschutte baai aan de oostkant. In de Carieb komt de wind altijd het oosten. Daardoor heb je op alle eilanden een wind kant en een beschutte kant. De meeste ankerplekken zijn aan de beschutte kant, de west kant. De wind staat namelijk vol op de oostkust en je kunt je voorstellen dat dat erg ruw kan zijn, niet fijn om daar voor anker te liggen. Martinique heeft echter riffen die net een meter onder de oppervlakte liggen, en een natuurlijke barierre zijn die de grote golven verzwakken. Als je goed de weg weet, kun je achter deze riffen vaak heerlijk rustig liggen terwijl je de golven dichtbij met veel lawaai hoort en ziet breken. We willen zo dicht mogelijk tegen het rif aan liggen om zo min mogelijk deining te hebben. Maar als we te dichtbij komen gaat het mis. BOINK! De hele boot trilt. Ondanks dat onze kaarten 4 meter diepte aangeven en we heel zachtjes de zandbodem raken, geeft de 20.000 kilo van Yndeleau toch een behoorlijke dreun. De motor in zijn achteruit en snel weg hier! Na 2 kleine bonken zijn we er weer weg en varen we nu achter de Zoma aan naar een ander deel. Zij steken 40 centimeter minder diep dan wij, dus we houden exact hun afgelegde weg aan en hebben continue contact met hen om te horen wat hun dieptemeter voor diepte aangeeft. Kort daarna liggen we veilig voor anker, maar wel met 2 meter hoge golven… dat hadden we niet helemaal verwacht!
^ We liggen nu heerlijk rustig op een prachtig plekje. Enige nadeel is de geur… Sargossa wier is een groot probleem in de gehele oostelijke Carieb.
Een onrustig nachtje laat ons vroeg opstaan om naar Francois te varen. Hier ligt achter 3 riffen en een paar kleine eilandjes, een soort binnenmeer. Zonder problemen varen we hier na een heerlijke tocht binnen en ankeren op een idyllisch plekje. Helaas zonder helder water en met een vreemde rotte eieren geur in de lucht…
Sargossa wier is een groot probleem in de hele Carieb. Het zeewier drijft normaal alleen in het midden van de oceaan, we kwamen dit al veel tegen tijdens onze oversteek, maar door de opwarming van het water en de pesticide die in veel veeteeld wordt gebruikt, groeit het uit tot een grote plaag. Het is zo erg dat de oostkust van veel eilanden volligt met zeewier en de prachtige stranden worden overspoelt met dit spul. Lelijk, maar het grootste nadeel is dat dit gaat rotten. Rotte eieren zijn er niks bij. Je kunt er zelfs ziek van worden… Gelukkig verschilt de stank per dag door het verschil in windrichting, en is onze eerste dag hier de enige waarbij het echt op de boot ook een probleem is.
De eerste dag worden we meteen uitgenodigd door 2 vissers om bij hun thuis wat te komen drinken. We leren de echte lokale ‘Ti Punch te maken en hebben prachtige gesprekken over het leven in Martinique. De westkant van Martinique is overvol met boten en zeilers, maar hier, maar een klein stukje verderop, vinden we rust en een ongekende vriendelijkheid.
Om ons heen horen we steeds meer geluiden dat landen om Martinique heen open gaan. De hele wereld lijkt weer een stuk vriendelijker. Onze reis lijkt nu echt weer opgepakt te kunnen worden!
Nou dat hoop ik ook voor jullie! Geniet van je nieuwe knie, Suus, het schip, en de kite! Mooi verhaal. Ik blijf jullie volgen.
Groeten van kees.
Hé beiden! 👋🏻😀 Goed om weer wat te horen, en fijn dat jullie de reis weer kunnen doorzetten! 😌 110 dagen hé.. pff.. Geniet ervan! ⛵️🏝☀️
Wat fijn dat jullie weer in beweging zijn! We zetten de achtervolging over een paar weken in! Groetjes vanuit Zeeland 😉