“Knak.” Terwijl we een verjaardag vieren en ik een klein sprongetje maak, hoor ik iets knappen in mijn knie. “Dit moet iedereen wel bijna gehoord hebben” denk ik bij mezelf, maar als ik opkijk zie ik iedereen nog doorgaan met waar ze mee bezig waren. Heel rustig ga ik zitten, alsof het er allemaal bij hoort. Ik wil me niet laten kennen maar inmiddels staan de tranen me nader dan het feestvieren, een enorme domper op deze prachtige avond.
> Om afstand te houden doen we een verjaardagsborrel vanuit de bijboot. Een paar borreltjes later stonden we te dansen in de bootjes, wat mijn knie een slecht idee bleek te vinden.
Twee keer eerder ben ik aan mijn meniscus geopereerd, aan de andere knie. Ik herken meteen de pijn, maar het zal toch niet…? Tien dagen later zijn de klachten onverminderd, die door een zwelling wel weg zouden moeten zijn. Twee bevriende zeilende doktoren kijken ernaar en komen snel tot verdenking van de meniscus. We besluiten direct actie te ondernemen. Maar hoe doe je dat, tijdens corona tijd? We bellen op advies het noodnummer en met ons gebrekkige Frans worden we doorverwezen naar het dichtstbijzijnde kleine ziekenhuis. Daar worden we in de hal geholpen door een dokter die ook bij ons in de baai voor anker blijkt te liggen. Hij stuurt ons direct door naar het Universitair Medisch Centrum in Fort de France, bijna een uur met de taxi.
< Foto links; Legertent bij de ingang voor Corona controle. Rechts: Geholpen in 1 grote ruimte.
Na enkele uren lig ik in een zaal waar ook mensen gehecht worden, iemand wordt binnen gereden die gereanimeerd wordt. De Eerste Hulp is door Covid-19 helemaal anders ingericht en het is heftig te zien hoe mensen hier met echt heftige problemen liggen. Zo’n knie valt echt wel mee. En al met al lijkt de zorg hier hartstikke goed.
Een aantal dagen met vele vruchteloze belsessies met een Franse bevriende boot en veel administratieve rompslomp verder gaat het dan eindelijk opeens heel snel. We besluiten een privé kliniek te bellen en binnen no time hebben we een afspraak voor de MRI en mag ik zelfs direct de orthopeed zien. Komende maandag word ik al geopereerd. Omdat het orkaanseizoen hier begonnen is, is het erg fijn dat ik zo snel mogelijk nu weer op de been ben.
In de tussentijd is Martinique weer wat meer open gegaan. We mogen nu van de boot af zonder een formulier en winkels gaan steeds meer open. We kunnen ook een auto huren om naar het ziekenhuis te gaan en ook een beetje het eiland te verkennen. Samen met twee Nederlandse boten maken we een prachtige tour over het eiland en voelt het weer als reizen. De verlaten dorpjes blijven ons toch herinneren aan de wereldwijde chaos. Het voelt vreemd, maar ook weer heel fijn.
Er vertrekken steeds meer boten. Een gedeelte daarvan is nu onderweg naar Europa, naar huis. Een ander deel is hard bezig om vaste plekken te vinden en te bereiken om tijdens het gehele orkaanseizoen te liggen. Vele landen blijven nog dicht of hebben een quarantaine periode in een hotel, weg van je boot, op eigen kosten. Wij wachten het nog af. Eerst de knie, dan de volgende stap.
> Jur komt nog in de hangmat. We hebben het helemaal niet slecht.
Beterschap Jurre !
Sterkte met de ok en een vlot herstel!
Heel veel sterkte met de operatie en het herstel. Dat alles snel weer goed mag gaan.
Eppo en Hilly
Jurre en Suus, sht happens, maar jullie kennende stap je ook híer weer over heen! 💪Jurre💪
Succes maandag Jurre en hopelijk ben je snel weer op de been!
Sterkte Jurre en Suzanne. Gaat vast goed komen. Mooi te zien hoe jullie met de situatie omgaan.
jullie hebben grotere zeeën overwonnen dus ook deze zee, veel sterkte en weer snel de oude zeeman
Beterschap en sterkte, leuk om jullie verhalen mee te lezen 🙂
heel veel sterkte met de beterschap
gr Nico&Geurie elburg
Veel succes met de operatie Jurre en ik hoop dat je snel weer op de been bent.