We zitten in Lock-down. Het voelt heel raar. We mogen niet van de boot af. Maar we zitten wel in een pardijselijke omgeving. Elke dag 30 graden, zwemwater naast de boot, helemaal niks mis mee. Maar toch is onze gedachten veel bij thuis, bij vrienden en familie en bij de wereld in het algemeen. Om het thuiswerken bij jullie maar ook ons een “verzetje” te geven zullen we proberen met een hogere regelmaat jullie te updaten. Hierbij onze eerste update over de eerste 2 dagen in Lock-down:
DAG 1:
Als ik wakker word zie ik een enorme hoeveelheid boten om ons heen, er komt bijna geen eind aan de masten die we zien. Gister zijn we aangekomen en we liggen voor anker in Le Marin. Het voelt hier echt als zeilhoofdstad van de zuid-oostelijke carieb. Martinique is door het franse eigendom onderdeel van de EU. De vluchten vanuit Frankrijk zijn goedkoop en veel huurbootbedrijven en charters die de hele carieb vanaf hier afvaren, zijn hier gevestigd. Ook zijn er Carrefour’s en andere Franse en Europese winkels te vinden. Genieten van goedkoop boodschappen, heerlijke franse kaasjes, betaalbaar klusonderdelen en gezellige terrasjes. Nu alleen even niet. We zitten in de Lock-down.
< Als ik ga inklaren mogen we maar met 2 mensen tegelijk binnen zijn en worden we ondergedompeld in antibacteriele creme.
Het is kwart over 7 ‘s ochtends als we in onze bijboot springen. Suus en ik splitsen ons op. We horen dat om 12 uur de lock-down in gaat en moeten daarvoor nog een keer boodschappen doen en inklaren. Omdat we van land naar land varen, en vaak grenzen passeren die niet fysiek en gecontroleerd zijn, moeten we ons in elk land in- en uitklaren. Inklaren bestaat uit een bezoekje aan 3 instanties die meestal, gelukkig, bij elkaar gevestigd zijn. Customs, Health en Immigration. Uitklaren is jezelf weer melden, en vertellen dat je het land gaat verlaten. Een stempel in je paspoort, meestal een betaling, vele formulieren en zuur kijkende officials later en je bent op dat moment eigenlijk “vogelvrij”. Pas als je je weer inklaart in een ander land ben je officieel weer in een land. Alhoewel Martinique een EU land is, geldt de Schengen-regelgeving hier niet. We moeten dus wel inklaren. Spannend want de geruchten gaan dat het land gesloten is en je niet meer inklaren en uitklaren. Samen met 20 andere mensen sta ik in de rij te wachten tot het kantoor opent. Ik heb Suus net afgezet in de rij van de supermarkt. Gister hebben we al redelijk wat boodschappen kunnen doen maar we hopen nu alle andere dingen op ons lijstje te kunnen kopen. Na de Canarische eilanden hebben we weinig boodschappen gedaan dus onze voorraad begint goed te slinken. De andere eilanden zijn erg duur en in de kleine winkeltjes is ook weinig te krijgen.
Als ik 2 Amerikansen aanspreek in de rij vertellen ze dat zij gaan uitklaren. Ze willen zo snel mogelijk terug naar Amerika. Aangezien bijna alle landen in de Carieb in lock-down zijn of plannen hebben om spoedig te gaan vraag ik me af hoe ze dat willen doen. “Probably in one trip”. Als ik aan de beurt ben om door een medewerker met mondkapje en handschoenen binnen gelaten te worden discussieren de Amerikanen door welke route ze gaan nemen en hoe ze de golfstroom het slimst moeten nemen. We mogen maar met 2 mensen tegelijk naar binnen en worden bijna onder gedompeld in anti-bacteriele handcreme. Gelukkig blijkt al snel dat we nog mogen inklaren en 5 minuten later sta ik al buiten. Toch fijn dat het een EU land is, dit gaat veel sneller dan normaal!
> Wow, hier gebeurd het inklaren gewoon achter een computer. Geen ellenlange formulieren of 3 kantoortjes. In 5 minuten en 5 euro verder sta ik buiten. We zijn ingeklaard en officieel in Martinique!
^ Ook bij de supermarkt is het een drukte. Suus staat er al erg vroeg en kan daardoor in de eerste groep van 20 mensen naar binnen. Iedereen krijgt 10 minuten waarna je bij de kassa moet afrekenen en door de achteruitgang naar buiten zodat de volgende groep naar binnen mag.
“Lief, ik ben al klaar. Kom snel, voordat ze mijn karretje leeg halen ;)” lees ik in een whatsapp van Suus als ik naar buiten loop. Als ik met de bijboot naar het Dinghy Dock vaar, de aanlegsteiger voor bijbootjes, zie ik Suus staan met een grote kar met boodschappen. “Wow, ik had voor de grap dat appje gestuurd maar toen kwamen er net mensen aan die grappen maakten dat ze mijn kar wel gewoon konden meenemen. Het voelt toch een beetje raar.” verteldt ze als ik aan wal stap. “We kregen 10 minuten de tijd. Ik stond in de eerste groep van 20 mensen die naar binnen mocht. Maar volgens mij heb ik wel bijna alles op het lijstje.” Een fijn gevoel dat we de boot weer vol geladen hebben. Op een of andere manier voelt het ook egoistisch. We kopen toch best veel. Het voelt als het hamsteren waar in NL veel over wordt gesproken. Deze proviandering (= voorraad aanleggen op een boot) stond al altijd gepland voor ons. We doen het nu eerder omdat we bang waren anders in St. Vincent en de Grenadines vast te komen zitten. Maar hadden we het niet moeten doen? We vinden het lastig. Voordat de kerkklokken hier 12 uur slaan doe ik ook nog snel een was en kopen we onze eerste verse franse bacquette. Helaas zijn de Pain au chocolat uitverkocht…
Daarna is het tijd om de kluslijst af te stoffen. Ik ontroest de raampjes waar we een hele kleine lekkage lijken te hebben en opnieuw gekit moeten worden. Suus is de rest van de dag bezig met het ordennen van onze voorraad en het inpakken van de boodschappen. Ik sta op het punt om de raampjes te gaan kitten als Olivier en Isabel van de Nederlandse boot Galena en Marco van de Karma met biertjes langskomen. ‘S avonds eten we een heerlijke hamburger, genieten, we hebben al een hele tijd geen vlees gegeten.
DAG 2:
Een dagje werken. Er wordt een Nederlandse facebook groep gestart “Nederlanders in de Carieb” waar veel informatie wordt gedeelt. Ook spreken we via whatsapp steeds eer mensen. Het verhaal van zeilboot Doejong maakt duidelijk wat voor impact het op het leven als vertrekker heeft en op de droom waar vele zo ongelooflijk hard voor gewerkt hebben. Rosan, Arnout met zoon Berend zijn net in de Carieb aangekomen, al genietend van het prachtige Grenada worden de maatregelen steeds strenger. Waar het hun eerste Caribische eiland is na aankomst in Suriname, lijkt het nu misschien wel hun laatste eiland te zijn. Ze hebben voor 8 weken eten ingekocht zodat ze altijd genoeg eten op de boot hebben om in 1 keer terug naar Nederland te kunnen varen. De quarantaine in het paradijs treft veel vertrekkers die een jarenlange voorbereiding hebben gehad om hun droom te verwezenlijken. De reis komt opeens abrupt tot stilstand. Tegelijkertijd moeten we proberen te genieten van de prachtige omgeving. En ook blijven relativeren. Als ik Arnout spreek lijkt dat bij hun ook al gelukt: “Het is heel erg balen, maar wel goed om te zien dat ze hier een nieuwe markt hebben gevonden; ze lopen met mondmaskertjes met een glittervlag van Grenada er op”.
Ons reisplan wordt heel anders. We kunnen niet meer eiland hoppen. We lijken hier een hele tijd vast te zitten. In februari wilen we graag door het Panama Kanaal maar hoe lang gaat dit duren? Daarnaast begint rond Juni het risico op een orkaan wel echt toe te nemen hier. In mei begint het orkaanseizoen al en we zitten midden in het gebied. Wat moeten we doen als we tot die tijd niet mogen vertrekken? We proberen gezamenlijk met de ambassade in gesprek te gaan om Curacao te openen voor de Nederlandse boten om daar heen te kunnen als het orkaanseizoen begint. Daarnaast mail ik met de Radio Medische Dienst om goede tips te krijgen voor als we Corona krijgen zelf, als zeiler op de boot. Wanneer moeten we hulp inroepen, naar het ziekenhuis en wanneer kunnen we gewoon uitzieken?
< De kluslijst wordt weer afgestoft en de raampjes zijn gekit.
Suus is begonnen om stekjes te maken. We hebben op Union Island nog citroenmelisse geplukt en er zijn wortels zichtbaar! Yehes, dit wordt vast vervolgd.
Na vierkante ogen gekregen te hebben van al het computer werk duik ik in de bijboot en ga met een flinke golfslag de raampjes kitten in de romp. Een uitdagend klusje maar als de zon onder gaat kijk ik in de laatste zonnestralen trots naar het klusje voor vandaag.
Ik vind het heerlijk om jullie te volgen.
Hopelijk is deze narigheid ook voor jullie snel voorbij.
Hou vol.
Groetjes,
Lesley
Dankjewel Lesley! We hebben het goed hier!
Curacao?!! Zeg maar wanneer!
Haha, het lijkt wel alsof dat een grote kans is. We dachten er voor dit allemaal ging spelen ook al aan. Echter is curacao nu dicht voor schepen. Er wordt zelfs gedreigd door de kustwacht om je weg te slepen hoorden we? Weet jij daar iets van?
Hoi Jurre en Suus. Ik heb op fb inderdaad gelezen over een Noirs stel dat vorige week zondag naar Curaçao toe zouden gaan en dit met de havenmeester hadden kort gesloten dat ze welkom waren. Masr ze zijn door dd kustwacht naar open zee gesleept. Ik zou lekker in le Marin blijven liggen.
Hoop voor jullie verder geen problemen en goede gezondheid.
Hi Denise. Dat is inderdaad een heftig verhaal. We hebben wel het gevoel dat het nog vooral uitzondering is, we liggen hier op Martinique goed; het is de EU. Hopelijk gaan die uitzonderingen zich niet meer uitbreiden..
We hebben jullie augustus ll. druk aan het werk gezien in A’dam…Met onze SY Nori strandden we daar enkele dagen door onverhoopte wind op kop komende van Sint Petersburg terug naar België (en lagen tegenover jullie). Sindsdien volgen we jullie ‘incognito’ door regelmatige bezoekjes aan jullie website. Bij deze: al van A’dam genieten jullie ons opperste respect met jullie plannen en ondertussen ook met al jullie realisaties!! We wensen jullie oprecht het allerbeste toe, Keep calm and carry on!