Alles heeft een zoutkorst, op meerdere plekken liggen vergeten schrubben van overijverige vliegende vissen en wijzelf hebben inmiddels ook een korstje. De laatste mijlen zijn aangebroken. Nog 1 middagdutje, nog 1 alcoholvrije borrel, nog 1 warme melk voor het slapen gaan, nog 1 nachtwacht ronde. We moeten nog ongeveer 140 mijl, dat betekent met ons huidige tempo iets langer dan 25 uur varen.

We zien nog geen land maar er is steeds meer leven. Gisteravond kwam er een soort van aalscholver op het zonnepaneel zitten. Het gaf een bijzonder gevoel om voor het eerst weer oog in oog met ander leven dan Suus te staan. Maar toen we beter keken zagen we dat hij inmiddels al kwart van het totale oppervlak van de grote panelen achter had wit geschilderd met een naar vis geurend goedje.

Mijn enthousiasme verdween direct. Uit mijn keel kwamen opeens allemaal rare geluiden om hem duidelijk te maken dat zijn aanwezigheid niet meer wenselijk was. Suus stond proestend van het lachen het schouwspel gade te slaan terwijl ik inmiddels de pikhaak had gepakt om met zachte hand de vogel van het paneel te duwen. Wat volgde was een half uur kat en muisspel waarbij Juanito nog 3 keer op de panelen is komen zitten en…

Trrrrr. Terwijl ik dit schrijf gaat de hengel weer ratelen. We hebben weer beet. Ik ren naar de hengel en zie in de verte een beest uit het water springen. “Lieverd ze worden wel steeds groter”. In alle rust installeer ik me achter de hengel terwijl Suus bijna onbewogen nog even wat bestanden van de drone aan het halen is. Helaas is na 20 minuten met een knap het gevecht voorbij. Mijn succesvolle zelfgemaakte lure zijn we kwijt….

Waar waren we gebleven? Ohja. Juanito bleef nog zeker een half uur om de boot heen cirkelen. Hij probeerde ook een paar keer op de hard bewegende mast te gaan zitten waarbij ik nog hardere en vreemdere geluiden ging maken. Onze windmeter op de mast is al kapot gegaan. Ik verdenk er 1 van Juanito zijn vrienden van. Als een vogel daar probeert te zitten en de mast naar de andere kant zwiept, kan dit soort apparatuur de kracht van dat beest niet hebben.

Uiteindelijk geeft hij het op. Ik denk aan de verhalen van kleine volgeltjes die landen op boten en zo uitgeput zijn dat ze overlijden. Ben ik te hard geweest? Had ik hem een schoteltje water en wat vers gebakken brood moeten aanbieden? Ben ik nou zo’n dierenbeul? Maar een klein vogeltje versus dit paneel en dek bezoedelende monster met een maag vol invretende zure visresten die je na een paar uurtjes in de zon nauwelijks van je dek krijgt… En ik zag een zelfde vogel uren daarvoor ook gewoon in het water zitten… Naja, na een goede vogelpoep-schrob-sessie was het alweer tijd voor de warme melk en nachtwachten.

Terug naar nu. De hengel staat uit en ratelt om de 5 minuten even kort omdat er een stuk zeewier aan zit. Elke keer zie ik mezelf trots morgen op de ankerbaai MahiMahi moten uitdelen. Wat is een betere manier om vrienden te maken dan met een vers gevangen moot vis? Helaas moeten we dat nu doen met een zeewiersalade waarmee we in onze dinghy bij mensen langs gaan…

Sent from Iridium Mail & Web.