7 september:  Golf van biskaje 1e dag

Oceaan deining. We praatte er altijd over maar nu voelen we het echt. Hele lange en hoge golfen. Je lijkt tegen een muur van water te kijken, dan voel je Yndeleau iets omhoog komen en heel rustig tegen de want opklimmen. Dan helt ze iets om en zakt ze heel zachtjes weer naar beneden. Boven op de de golf kijk je naar de horizon en zie je dat je wel erg hoog vaart, onder in het dal kijk je juist omhoog terwijl je weinig het gevoel hebt dat je beweegt. Helaas is de wind gedraaid en komt de wind nu van achter waar hij eerst van de zijkant kwam. Daardoor komt de lange en hoge oceaandeining van opzij maar zijn er ook al korte golven ontstaan door de wind van achter. Het rustig op en neer klimmen wordt afgewisseld met kortere stijle klappen van achter. Zo wordt het op en neer klimmen op de lang besproken oceaan golven ook niet meer zo soepel maar rollen we van links naar rechts en kan niks meer op 1 plek blijven staan. – Piep – piep –  dan geeft de dieptemeter opeens 11 en daarna 5 meter aan. Suus en ik kijken elkaar aan. “Huh dat kan niet.” “Het zou hier overaal 100 tot 150 meter diep moeten zijn.” Suus duikt naar binnen en gelukkig bevestigen de kaarten dit. Als ze buiten komt geeft de meter 3 streepjes. Dat lijkt te betekenen dat hij geen connectie meer heeft. Suus kijkt meteen binnen even of er geen water in de bilge staat. Ik klik door de menu’s heen maar zo makkelijk krijgen we het niet. “Jur, geen paniek maar er staat flink wat water”. We duiken samen naar binnen terwijl we van links naar rechts geschud worden. Direct steek ik een vinger in het water en proef, een jaar geleden douchte ik 2 keer per dag en nu steek ik bijna elke dag wel een vinger met een onbekende vloeistof in mijn mond, wat verander je van zo’n boot zeg. “Wel wat zoutig maar niet puur zeewater, dat is positief”. Suus heeft ondertussen andere planken van de vloer open en ziet dat er ook onder de keuken een plasje ligt. Ik maak de ruimte waar de dieptemeter in zit kurkdroog om zo een goed meetpunt te hebben of het lekt en sluit dit compartiment af van de anderen zodat er geen water van andere compartimenten hierin kan komen. Suus komt met het slimme idee om er krijt omheen te tekenen, doordat het water het krijt oplost zie je meteen waar het vandaan komt. “Als we er om heen een rondje tekenen en dan van boven elke ruimte ook een streep weten we precies waar het water vandaan komt.” Terwijl ze de bilge bekrijt schroef ik het instrument open, hopende dat er misschien een draadje los zit. Terwijl ik de draadjes controleer en er af en er weer op wil zetten trek ik het pinnetje kapot. Nu is het echt gedaan voor nu. Boos en geïrriteerd draai ik het instrument niet werkend weer terug. Suus steekt haar hoofd met haar ogen al half dicht uit de kuip; “Lief, vind je het goed als ik even ga slapen, er is nog geen lekkage te zien?”, ik hoor mezelf “natuurlijk” antwoorden terwijl ik merk dat ik haar aanwezigheid nu juist even nodig heb. Terwijl Suus ligt te slapen eet ik mezelf 2 uur lang op, elk geluidje is weer nieuw en maakt me gespannen. Het vertrouwen in Yndeleau is duidelijk nog wankel. Ik twijfel over de mast, is die wel sterk genoeg, is de nieuwe verstaging wel goed gespannen en waar komt dat water toch vandaan? Als ik gestommel hoor en mijn uitgeruste vriendin naar buiten zie komen wordt ik al rustiger. 5 fminuten daarvoor kondigde een enkele dolfijn al een show aan en als Suus naar buiten Stapt, lopen we met z’n tweeën aangelijnd naar voren en gaan op het bootje genieten van de dansende en springende beesten. “Ik ben weer heel gespannen, zo’n moment van water in de bilge en het niet lukken van de dieptemeter doet mijn vertrouwen meteen wankelen.”, Suus luistert naar mijn ontboezeming. Wat is ze ook fantastisch, het lucht me meteen op. Het is ook logisch dat we vertrouwen op moeten doen in Yndeleau. Ze geniet duidelijk van onze reis maar heeft zo af en toe nog de behoefte zich nukkig en onwillig op te stellen. Ondanks dat tegenslagen mij harder uit het veld slaan dan in het begin hebben we wel beide het gevoel dat alle grillen van Yndeleau ons weer sterker maakt, het leert ons weer hoe we met haar maar ook met tegenslagen in het algemeen om moeten gaan.

8 september 2019: Golf van Biskaje 2e dag

“Suus, als je wakker bent moet je snel buiten komen”. 2 minuten daarvoor ben ik met het felle licht van mijn hoofdlamp de Genua aan het trimmen. Ik schrik en zie een donkere vlek in het water. Een snuif. Een plens water. Zou het dan de walvissen show zijn? Het is pikkedonker maar als ik naar het water een meter verder op kijk, zie ik meerdere witte vlekken in het water. Het ziet er erg onrustig uit met veel wit water, dan zie ik ook glinsterende visjes uit het water springen. Ik leg de genua vast en ga hoger staan zodat de reflectie in de roestvrijstalen zee-railing me niet verblind. Dan zie ik op centimeters van me vandaan een dolfijn uit het water breken. Glinsterende visjes proberen springend weg te komen. “Heel veel dolfijnen, en ze zijn aan het jagen lief!”. Samen kijken we naar schuimend water naast de boot. Met de grote schijnwerper schijnen we op het water en er zijn wel 30 dolfijnen aan het springen en tuimelen. Tot wel 50 meter verderop schieten steeds kleine zilveren glinsterende visjes uit het water om te ontsnappen aan de snuit van de dolfijn. “Zouden ze de boot gebruiken om de visjes klem te zetten?” Een half uur zitten we samen te genieten en dan is het tijd voor mijn slaapje.

We genieten van een ontbijtje halverwege de Golf van Biskaje. We zijn net het continentaal plat voorbij. Evenwijdig aan de kust van Frankrijk en Spanje zie je op ongeveer 60 km een diepte lijn lopen op de kaart. Hier gaat het water van 100 meter diep in één keer naar 4 kilometer diepte. Door deze muur onderwater is de Golf van Biskaje ook berucht. Met storm uit het zuidwesten kan de wind heel veel water tegen deze muur onderwater opduwen dat die boven water nog grotere en hele stijle onrustige golfen kan opwerpen. Gelukkig hebben wij een rustige noordwesten wind maar in de buurt van de muur wordt de golfslag erg onrustig en komt hij uit alle kanten. We zwabberen en rollen alle kanten op. Meerdere vissersschepen varen om ons heen met hun veel witte licht aan, omdat het donker is houd ik mijn hengel binnen maar droom wel van een lekkere tonijn. Maar de zon op is, de gennaker op staat en we eindelijk weer wat meer snelheid dan afgelopen twee nachtdiensten van 3 uur maken is het rustig en kalm en staat de vishengel weer uit. In de verte komt links snel een visserschip dichterbij en dit herinnert Suus aan onze 2e dag in het kanaal. 2 kleine scheepjes met meer dan 20 mensen aan boord. Het gaf ons een onheimelijk gevoel. Wat doe je als zo’n bootje je hulp vraagt? Nu voeren ze op een ruime afstand langs maar zonder AIS maar wat nou als ze stonden te zwaaien en te seinen. Hier zouden we er zeker naartoe varen en kijken wat we konden doen. Maar aan boord nemen betekent dat je medeplichtig bent behalve als je ze ook aangeeft bij de kustwacht. En wil je ze aangeven? Negeren en langsvaren is geen optie. En dit is de vertrouwde noordzee. Wat doe je in een Caribisch land? Of in de buurt van het beruchte Somalië? Wachtend op de Walvissen show denken we dit over. Ondanks dat we gemakkelijk zouden willen zeggen dat we natuurlijk meteen te hulp schieten weten we het niet. Rechts vaart een groot cruiseschip langs. Wat een verschil bestaat er toch ook. De een reist om te overleven, de ander reist om te leven.

Helaas moeten we nu echt. We zetten de motor aan. 2 uur lang is er al geen wind maar willen toch blijven zeilen. Klapperende zeilen en rollend over de golven die er zijn besluiten we toch om de motor aan te zetten. Beide zijn we erg gespannen over. Misschien hebben we daarom zo lang gewacht. De schroefasafdichting blijft een puntje. Elke 10 minuten meet ik de temperatuur. Hij blijft oplopen. Handwarm mag hij worden. We zitten inmiddels midden op de golf van Biskaje. Nogmaals check ik de temperatuur en hij is nu 37.2. Hij blijft nog een beetje lekker maar gelukkig blijft het bij een enkele druppel. 10 minuten later check ik nog een keer en is hij gezakt naar 36.4. “Wat zou dat fijn zijn als het nu is gelukt”. 10 minuten later is hij zelfs gezakt naar 35.9 en zo blijft hij een uur lang. Dan pas durven we de blijheid toe te laten. Een uur nadat we een biertje hebben geopend komen de dolfijnen ons een fijne nacht wensen en beginnen we onze eerste nachtdienst.

9 September: Golf van Biskaje 3e dag

“Lief, sorry dat ik je wakker maak. We kunnen de zeilen hijsen.” De hele nacht hebben we gemotord, en we hadden het niet verwacht, maar heerlijk geslapen bij het monotone gebrom van de motor. Samen hijsen we de zeilen en zetten de motor uit. Wat een stilte, heerlijk genieten we van het geluid van het stromende en klotsende water. Ik zet water op en neem een lekkere bak koffie terwijl Suus een kopje thee neemt. Daarna kruipt Suus nog even lekker in bed en is de dag zo begonnen. 3 schepen die we onderweg tegen komen vragen we via de radio om een weerbericht. Vreemd maar ze geven allemaal wat anders. Maar het lijkt in ieder geval duidelijk dat we wel flink wat wind krijgen vanavond. Tussen windkracht 4 en 5. Soms wat uitschieters naar windkracht 6. Na het avondeten begint het te waaien en we komen ook weer in de buurt van het continentaal plat. De plek waar de zee van 4 kilometer diepte naar 200 meter gaat. Je kunt je wel voorstellen dat dat best wat rare gevolgen kan hebben op de golfslag en het water. Al snel loopt de windmeter op naar een stabiele windkracht 6. De golven komen nu nog mooi stabiel van achter maar naar mate we dichter bij de overgang komen beginnen ze onrustig te worden. Ze komen nu van achter en van rechts en worden steeds groter. Terwijl we lekker rollen over de golven hebben we nog een aanvaringskoers met een 280 meter cargo schip. Via de radio horen we “We are motoring and you are Sailing. Just tell me what to do” Wij antwoorden met “Could you pass us starboard to starboard”. Dat betekent dat hij rechts van ons gaat passeren. En met een “Ok, I will tell my crew what to do” is dat gevaar ook geweken. Suus neemt de eerste slaap van de nacht terwijl we lekker rollen over de golven. Dan breekt er opeens een golf over de achterkant heen en rollen we tot halverwege de giek naar links. Ik kruip snel naar binnen en zet de nieuwe stormdeur die Suus haar vader nog last minute gemaakt heeft in de kajuit ingang. Ik ga achter het roer staan en probeer de boot goed met de kont naar de golven te houden. De windstuurinstallatie doet het perfect alleen kan niet inschatten dat er soms ook golven van de zijkant komen. De heftige nacht is begonnen. Suus komt een uur later helemaal gaar geschut naar buiten en komt bij me zitten. Ik ben voor de eerste keer bang. Wat een golven en brekers direct achter ons. Geen grote golven die regelmatig komen maar golven die uit alle kanten komen. Yndeleau vaart er enorm soepel doorheen maar haar bemanning moet echt nog even wennen. Na een uur lijkt het iets rustiger en Suus gaat nog even naar bed. Maar dan begint het weer en groeien de golven weer tot grote hoogte. Uiteindelijk wankel ik naar binnen en geef aan Suus aan dat ik echt even rust nodig heb. Ik val in slaap staand achter het roer en merk dat ik het niet meer aan kan. Suus die pas 4 jaar zeilt en nog nooit op zee had gezeild neemt dan het roer over. Ik blijf nog even in de kajuit zitten maar zie haar als een professional zeilen. Op een gegeven moment moet ik zelfs in bed gaan liggen van haar. Ongelooflijk hoe ze dit flikt. Hoe ze hier doorheen bijt maar als ik 2 uur later boven komen staat ze genietend deze uitdaging te trotseren.

10 september: Golf van Biskaje 4e dag

Land in zicht! Eindelijk zijn de golven een beetje afgenomen. Suus heeft nog 2 uurtjes kunnen slapen. Als Suus uit bed komt vinden we het tijd om ons gastland vlaggetje op te hangen. Wanneer je in een ander land bent is het gebruikelijk om uit respect een klein vlaggetje van het gast land te hijsen. Een bijzonder gevoel altijd. “Nu zijn we echt. Met onze eigen schip naar Spanje gevaren!”. Yndeleau gaat nog enorm van links naar rechts als Suus op het voordek de engelse vlag laat zakken en de Spaanse hijst. Terwijl we land in zicht hebben zijn we een beetje chagrijnig op elkaar. Het voelt onwerkelijk. Het slaap tekort en de eigen gedachten laat ons een beetje zeuren op elkaar. Daar moeten we later maar eens een Tapas en een Cerveza op drinken. De laatste vier uur neemt de wind af en het laatste uurtje motoren we La Coruna binnen.