Er is eigenlijk niks veranderd. De regels zijn hetzelfde, Martinique volgt nog steeds de aanpak van grote zus Frankrijk. Terwijl ik de laptop op schoot schuif, twijfel ik of ik wel echt wat te schrijven heb. De wind giert door de ankerbaai en om het half uur komt er een hele korte bui over ons heen. Deze onrust is precies wat ik afgelopen dagen voelde. Suus en ik zaten er samen niet zo lekker in, we waren snel geïrriteerd. Al 2 weken waait het fantastisch en elke minuut word ik er aan herinnerd dat we niet mogen kitesurfen en opgesloten zitten op onze boot. Ik wilde het gevoel niet toelaten dat het ook wel echt balen was. We hebben toch niks te klagen, we liggen in Martinique, blauw water, prachtig weer, het kan echt veel erger. Tegelijk is het gewoon echt balen, we hadden dit heel anders voor ons gezien. Toen ik dit toeliet merkte ik dat het mij rust gaf. We klagen niet, maar ja, het is ook gewoon wel balen zo.

Samen met Olivier van de Galena hebben we een wrak gevonden waar wat vis te zien is. Met het slechte zicht lukt het ons beide toch om een vis te vangen met onze harpoenen. Het is ongelooflijk wat een mooi schip het lijkt te zijn. Als je door de luiken naar binnen probeert te kijken ziet het er helemaal zwart uit van binnen. Het lijkt wel alsof er brand is geweest in het schip. We zien nog verschillende grote lieren op het wrak zitten. Als we de tweede dag weer duiken en beide niks schieten, besluiten we de grootste lier op te duiken. Vol met aangroei en modder belandt hij op ons achterdek. Na een middag poetsen, krabben en weer invetten hebben we hem gewoon weer aan de praat. Hij ratelt als nieuw en we worden er helemaal enthousiast van. De volgende dag duiken we nog 4 lieren op.

< Na de lier opgedoken te hebben liften we hem hem op. Zo kunnen we hem zo goed mogelijk schoonmaken voordat we hem op het dek tillen. Gelukkig lukt het om genoeg afstand te behouden tijdens het schoonmaken. 

“Er ligt een generator in het bootje” zeg ik blij tegen Suus als ik haar weer opzoek in het washok. We zijn aan wal, de was en een kleine boodschap aan het doen. Als ik het afval weggooi en Suus de eerste lading was er in gooit, komt er net een pick-up truck aanrijden van een jacht reparateur. Ze zetten een draagbare generator neer. Hij werkt niet, zeggen ze, maar als ik vraag of ze hem goed gecheckt hebben beantwoorden ze met “nee”. Ik liep terug naar de wasmachines, maar ik draai me toch weer om. 33 kilo rol ik ons bijbootje in voordat ik weer terug loop naar Suus. Als de was klaar is en we 1 droger aanzetten omdat het zo hard waait (te hard, we zijn al een paar handdoeken en een onderlaken verloren in het water), besluiten we naar de supermarkt te lopen en een ijsje te halen. Terwijl we wachten op de droger zetten we onszelf op een verlaten terras. “Het voelt creepy”. “Ja, maar tegelijk eigenlijk ook wel lekker toch?”.

Tegelijk ronden we veel klussen op de kluslijst af. Ik installeer spotlights onder de zonnepanelen waardoor we verlichting hebben op het zwemplateau. De achterkant van de boot is ook de plek waar we aankomen met de bijboot. Het is echt luxe nu om in het donker aan te komen varen met licht. Een nieuwe felle schijnwerper achterop kan de boot helemaal verlichten als we midden in de nacht iets moeten doen. Ik installeer ook gelijk een aansluiting om een eventueel nieuw ankerlicht te installeren. Als we voor anker liggen hebben we op dit moment bovenin de mast een wit rondschijnend licht om zichtbaar te zijn. We merken echter dat als we rondvaren in de bijboot, je niet altijd omhoog kijkt. Daardoor kan je wel eens over het hoofd gezien worden. We willen daarom graag in de toekomst een rondschijnend wit licht laag ophangen. Nu hebben we alles alvast klaar en aangesloten op de panelen binnen, zodat we hem alleen hoeven op te hangen. We hebben ook een draft gemaakt voor een nieuw zonnedek, Suus heeft alle kussens gerepareerd en alle naai klusjes afgerond met een geleende naaimachine van zeilboot Karma. Ook heeft ze de hele voorpunt opnieuw ingericht waardoor de boot echt helemaal netjes ingericht is. Ongelooflijk soms om te bedenken hoe de boot er 2 jaar geleden uit zag. 

Tegelijk heeft Suus nog een nieuw project verkocht, en ben ik in gesprek over een project bij een grote website waarop ze zeilboten in de Carieb verhuren. Ons plan om wat langer het orkaanseizoen door te brengen op Curaçao was voornamelijk ingegeven doordat ik graag nog een klus doe bij een bedrijf op kantoor zelf. Op afstand werken vind ik minder leuk. Echter lijkt dat in Curaçao lastig te worden ivm de economische situatie daar en de verwachting daarvan de komende tijd. Helaas, maar dat geeft wel weer extra vrijheid. We kunnen naast de ABC eilanden bijvoorbeeld ook naar Tobago, Trinidad, Colombia, Panama, Suriname of Frans Guyana voor het orkaanseizoen. Als we internet regelen, kunnen we op afstand blijven werken. Het is afwachten of er nog andere opties ontstaan de komende tijd. Mogen we binnenkort hier weer vrij bewegen, en kiten? Gaan er geleidelijk grenzen open zodat we ook tussen de eilanden mogen bewegen? Of moeten we dan altijd 14 dagen in quarantaine? En is ons originele plan om in fggvgtvebruari 2021 door het Panamakanaal te gaan wel haalbaar? Er is zoveel onduidelijk voor iedereen in deze tijd. Net zoals iedereen gaan we het zien…

Ik duik het water in. Het is tijd voor beweging en op de boot vinden we niet genoeg ruimte om oms eens echt even goed in het zweet te werken. 20 rondjes om de boot zwemmen is ons idee vandaag. Suus zwemt net voor me, terwijl ik weer de ankerketting passeer. Het waait hard, dus tegen de wind in is het proesten geblazen. Ik ben toch echt niet gemaakt voor zwemmen, realiseer ik me terwijl ik met rode ogen en zoute longen de boot weer opkrabbel.

Na meer dan twee weken in lock-down te zitten, begint de irritatie wel op te spelen. Het niet van de boot af mogen is zo anders dan normaal! We kunnen minder op avontuur, dat missen we. Martinique is steeds strenger geworden en je hoort meer over boetes. Tot nu toe is elke gendarmerie en douane die we zien hartstikke aardig, maar we houden ons zo goed mogelijk aan de regels. We willen ons als gasten in dit land van onze beste kant laten zien. En als gast in dit land hebben we het niet slecht. De Franse kaasjes en het stokbrood is nog steeds erg goed verkrijgbaar en we genieten van lekkere borrels. Maar soms ben je gewoon uitgepraat en geborreld, en wil je even tijd voor jezelf. Ik heb wel eens een half uur gesnorkeld naast de boot terwijl het zicht ongeveer 40 cm is, net genoeg om mijn handen te zien bewegen, gewoon om even van elkaar weg te zijn. Suus heeft de voorhut helemaal opgeruimd en gepimpt zodat ze zich soms even van mij kan afzonderen. We worden creatief om toch soms even alleen te kunnen zijn. En dat helpt. Bovendien leren we veel van- en over elkaar!

Als ik terug kom lopen van de douches, zie ik Suus enorm bedroefd staan. We hebben hardgelopen samen en daarna heerlijk gedouched in de haven. Wat een fijne luxe, even een echte douche. Als ik dichterbij kom hoor ik een zacht “mijn telefoon ligt in het water”. Terwijl ze een ander bootje weg duwde om wat ruimte te maken voor ons vertrek, viel de telefoon van Suus uit haar zak. De zon is net onder en we kijken elkaar aan. Het water ziet er vies en niet helder uit, maar toch besluiten we terug te scheuren naar de boot om flippers, lamp en bril te halen. Het zicht blijkt 30 centimeter en op 3 meter diepte bestaat de bodem uit hele zachte modder. In het pikkedonker naar beneden duiken voelt erg onnatuurlijk, omdat er schuin boven me ook een steiger ligt. Ik ben bang dat ik dan net daar naar boven kom. Deze angst komt mijn tijd onder water ook niet ten goede dus in alle haast en spanning zie ik helemaal niks in het begin. Naarmate ik vaker duik, komt de rust terug en begin ik de bodem te bevoelen. Steeds meer zand stuift daardoor op, waardoor het zicht nog minder wordt. Als ik na 40 minuten duiken boven kom, geef ik het op. We varen terug en gaan even langs Pitou om de geleende zaklamp terug te brengen. Machiel geeft aan dat hij wel een duikfles heeft met een slang van 15 meter te leen heeft. Wat onwijs aardig! Ik kijk Suus aan. “Laten we dat morgen ochtend maar proberen, als we in ieder geval je simkaart hebben is dat al super”. Suus knikt, “ik zat al te denken, inloggen op digiD en dat soort dingen kan niet zonder, en hoe krijg ik inderdaad een NL simkaart hier naartoe”.

De volgende ochtend gaan we met fles en duik spullen terug naar de plek des onheils. Het zicht blijkt ook overdag minimaa en op de tast kam ik de bodem af. “Lief, als ik hem vind en hij doet het nog, denk ik dat het wel een goedkeuring is om duikspullen te kopen toch?” vraag ik gekscherend aan Suus vlak voordat ik onderduik. Na 15 minuten onder water vind ik hem. We hebben in ieder geval de simkaart!

Stiekem vaar ik de volgende dag een klein stukje naar een groot vrachtschip dat in onze baai ligt. Het is een vrachtschip dat jachten kan verschepen. Dat klinkt als een soort typefout, maar het is een enorm vrachtschip dat zichzelf kan laten zakken in het water. Door water in de balasttanks te laten lopen, zakt het dek onder water en kunnen er kleinere boten in/op varen. ‘Kleinere boten’ is relatief, want er liggen enorme boten in. De mooiste, tevens de reden waarom ik er naartoe vaar, is de SVEA. Een J-klasse zeilschip. Naar mijn idee het mooiste type zeilschip dat er bestaat. Ze zou in Antique aan zeilraces meedoen, maar wordt nu naar huis verscheept omdat er geen races gevaren meer gaan worden dit jaar.

Vanochtend hebben we te horen gekregen dat op dit moment Curaçao ons niet gaat toelaten. Het orkaanseizoen is er nog niet en ze vinden het te vroeg om nu boten te gaan toelaten. Een terechte afweging naar mijn idee en we wachten af. We hebben echt het gevoel dat we nu ook goed liggen. De burgemeesters schijnen een akkoord te hebben om af te mogen wijken van Franse regels. Terwijl de Amerikanen het gevoel hebben dat dat wel eens kan betekenen dat ze het land uitgezet gaan worden, heb ik het vertrouwen dat dat betekent dat Martinique soepeler met de regels om kan gaan als het virus hier beter onder controle lijkt dan in Frankrijk. Tegelijkertijd is er wel een curfew ingesteld, een avondklok. We gaan het zien, de lockdown zal sowieso tot 16 april duren, we wachten het gewoon af.

Dag 3:

De derde dag in “quarantaine”. We besluiten te kijken of we nog naar de Carrefour kunnen. Met een formulier in de hand stappen we op de kant. Het is rustig maar met een ander stel die met de bijboot aankomt voelt het nog niet uitgestorven. Het is heerlijk om even de benen te strekken. De jerrycan voor de benzine laten we nog even staan in de bijboot en gaan eerst op verkenning. Na 100 meter komen we al een politieblokkade tegen die alle auto’s stopt. Het leeft dus toch echt wel! 

In de rij bij de carrefour staat iedereen ver uit elkaar. Als ik snel naar de Digicell winkel (een Caribische telefoonprovider) loop waar het rolluik half open staat antwoorden ze direct dat ze niet open zijn. Tegelijk zie ik dat ze alle schappen aan het leeghalen zijn en in dozen stoppen. Zouden ze dat uit voorzorg doen?  In de rij bellen Suus en ik beide met de Oma’s. Wat een raar gevoel dat je zo ver weg bent van de belangrijke mensen in je leven. Het is dan net de dag dat Rutte 2 uur later bekend maakt dat alle ouderen huizen op slot gaan. Mijn oma vertelt voordat wij de speech horen al dat haar huis dat op dat moment al gedaan heeft. Het voelt volledig logisch voor ons. Waarom vertelt minister de Jonghe dan dat hij het “een enorm heftige en ingrijpende maatregel” vindt? Het is grappig om te merken dat je vanuit een totale lockdown ook anders kijkt naar maatregelen in Nederland. Had ik anders gereageerd als ik zelf in Nederland had gezeten?

Als we terug zijn op de boot duik ik het zwemplateau op om daar kurk op te leggen. Het roestvrijstaal wordt enorm warm in de zon.

Dag 4:
Om half 9 ‘s ochtends is er op de marifoon een “cruisers netje”. Annie, de admin, vertelt en vraagt informatie. Hier horen we dat er vanaf nu echt alleen per persoon in een bootje naar het land mag. De boete is verhoogd van 135 euro naar 365 euro. Een Amerikaan spreekt uit dat hij zich zorgen maakt over een boot die net aangekomen is uit Kaapverdie. Hij geeft aan duidelijk een signaal af te willen geven dat ze niet aan wal mogen. “When they came from Cape Verde they already had their 2 weeks of quarantaine”. Deze bange reactie wordt al snel gerelativeerd met een terechte opmerking dat deze boot al duidelijk quarantaine heeft gehad, omdat ze lang onderweg zijn geweest. Al snel wordt er ook opgeroepen om deze boot juist te helpen. Zelf al zouden ze in quarantaine moeten, we moeten er voor elkaar zijn spreekt er overduidelijk uit dit netje. Fijn om te merken dat deze stemming overheerst boven angst en paniek.

We mogen officieel niet meer bewegen met de boot. Alleen in onze bijboot mogen we met een formulier de broodnodige dingen doen. De boetes zijn dus verhoogd en we mogen het land niet meer uit. Wel gaan er nog vluchten het land uit. De opvarende van het schip van Pieter en Maria kunnen nog gewoon naar Nederland vliegen, ook kiezen zij zelf om snel naar Nederland terug te vliegen.

Ik duik de kluslijst in en maak het zwemplateau af. Ook duik ik in de tekeningen om de omvormer van 24 volt naar 230volt nu op het “boordnet” aan te sluiten. Zodat we niet met onze waterkoken in het motorhok hoeven te staan. Suus gaat met formulier naar de kant om potgrond te halen. We hebben allemaal zaadjes en stekjes die ze graag wilt planten. Als we hier een tijd moeten zitten waarom niet gewoon een eigen groentetuintje beginnen?

Voor tijdschrift Zeilen heb ik een klein artikeltje geschreven over de “quarantaine in het paradijs”. Leuk om te lezen? https://www.zeilen.nl/nieuws/actueel/quarantaine-in-het-paradijs/

<  Het roestvrijstaal op het zwemplateau wordt in de zon erg warm. Ondanks dat een eitje bakken straks misschien interessant is als we problemen krijgen met onze gasvoorraad kiezen we ervoor het te bedekken met kurk. Dit zijn de leuke klussen die de boot weer een stukje mooier maken!

We zitten in Lock-down. Het voelt heel raar. We mogen niet van de boot af. Maar we zitten wel in een pardijselijke omgeving. Elke dag 30 graden, zwemwater naast de boot, helemaal niks mis mee. Maar toch is onze gedachten veel bij thuis, bij vrienden en familie en bij de wereld in het algemeen. Om het thuiswerken bij jullie maar ook ons een “verzetje” te geven zullen we proberen met een hogere regelmaat jullie te updaten. Hierbij onze eerste update over de eerste 2 dagen in Lock-down:

DAG 1:
Als ik wakker word zie ik een enorme hoeveelheid boten om ons heen, er komt bijna geen eind aan de masten die we zien. Gister zijn we aangekomen en we liggen voor anker in Le Marin. Het voelt hier echt als zeilhoofdstad van de zuid-oostelijke carieb. Martinique is door het franse eigendom onderdeel van de EU. De vluchten vanuit Frankrijk zijn goedkoop en veel huurbootbedrijven en charters die de hele carieb vanaf hier afvaren, zijn hier gevestigd. Ook zijn er Carrefour’s en andere Franse en Europese winkels te vinden. Genieten van goedkoop boodschappen, heerlijke franse kaasjes, betaalbaar klusonderdelen en gezellige terrasjes. Nu alleen even niet. We zitten in de Lock-down.

< Als ik ga inklaren mogen we maar met 2 mensen tegelijk binnen zijn en worden we ondergedompeld in antibacteriele creme.

Het is kwart over 7 ‘s ochtends als we in onze bijboot springen. Suus en ik splitsen ons op. We horen dat om 12 uur de lock-down in gaat en moeten daarvoor nog een keer boodschappen doen en inklaren. Omdat we van land naar land varen, en vaak grenzen passeren die niet fysiek en gecontroleerd zijn, moeten we ons in elk land in- en uitklaren. Inklaren bestaat uit een bezoekje aan 3 instanties die meestal, gelukkig, bij elkaar gevestigd zijn. Customs, Health en Immigration. Uitklaren is jezelf weer melden, en vertellen dat je het land gaat verlaten. Een stempel in je paspoort, meestal een betaling, vele formulieren en zuur kijkende officials later en je bent op dat moment eigenlijk “vogelvrij”. Pas als je je weer inklaart in een ander land ben je officieel weer in een land. Alhoewel Martinique een EU land is, geldt de Schengen-regelgeving hier niet. We moeten dus wel inklaren. Spannend want de geruchten gaan dat het land gesloten is en je niet meer inklaren en uitklaren. Samen met 20 andere mensen sta ik in de rij te wachten tot het kantoor opent. Ik heb Suus net afgezet in de rij van de supermarkt. Gister hebben we al redelijk wat boodschappen kunnen doen maar we hopen nu alle andere dingen op ons lijstje te kunnen kopen. Na de Canarische eilanden hebben we weinig boodschappen gedaan dus onze voorraad begint goed te slinken. De andere eilanden zijn erg duur en in de kleine winkeltjes is ook weinig te krijgen.

“Lief, ik ben al klaar. Kom snel, voordat ze mijn karretje leeg halen ;)” lees ik in een whatsapp van Suus als ik naar buiten loop. Als ik met de bijboot naar het Dinghy Dock vaar, de aanlegsteiger voor bijbootjes, zie ik Suus staan met een grote kar met boodschappen. “Wow, ik had voor de grap dat appje gestuurd maar toen kwamen er net mensen aan die grappen maakten dat ze mijn kar wel gewoon konden meenemen. Het voelt toch een beetje raar.” verteldt ze als ik aan wal stap. “We kregen 10 minuten de tijd. Ik stond in de eerste groep van 20 mensen die naar binnen mocht. Maar volgens mij heb ik wel bijna alles op het lijstje.” Een fijn gevoel dat we de boot weer vol geladen hebben. Op een of andere manier voelt het ook egoistisch. We kopen toch best veel. Het voelt als het hamsteren waar in NL veel over wordt gesproken. Deze proviandering (= voorraad aanleggen op een boot) stond al altijd gepland voor ons. We doen het nu eerder omdat we bang waren anders in St. Vincent en de Grenadines vast te komen zitten. Maar hadden we het niet moeten doen? We vinden het lastig. Voordat de kerkklokken hier 12 uur slaan doe ik ook nog snel een was en kopen we onze eerste verse franse bacquette. Helaas zijn de Pain au chocolat uitverkocht… 

Daarna is het tijd om de kluslijst af te stoffen. Ik ontroest de raampjes waar we een hele kleine lekkage lijken te hebben en opnieuw gekit moeten worden. Suus is de rest van de dag bezig met het ordennen van onze voorraad en het inpakken van de boodschappen. Ik sta op het punt om de raampjes te gaan kitten als Olivier en Isabel van de Nederlandse boot Galena en Marco van de Karma met biertjes langskomen. ‘S avonds eten we een heerlijke hamburger, genieten, we hebben al een hele tijd geen vlees gegeten.

DAG 2: 
Een dagje werken. Er wordt een Nederlandse facebook groep gestart “Nederlanders in de Carieb” waar veel informatie wordt gedeelt. Ook spreken we via whatsapp steeds eer mensen. Het verhaal van zeilboot Doejong maakt duidelijk wat voor impact het op het leven als vertrekker heeft en op de droom waar vele zo ongelooflijk hard voor gewerkt hebben. Rosan, Arnout met zoon Berend zijn net in de Carieb aangekomen, al genietend van het prachtige Grenada worden de maatregelen steeds strenger. Waar het hun eerste Caribische eiland is na aankomst in Suriname, lijkt het nu misschien wel hun laatste eiland te zijn. Ze hebben voor 8 weken eten ingekocht zodat ze altijd genoeg eten op de boot hebben om in 1 keer terug naar Nederland te kunnen varen. De quarantaine in het paradijs treft veel vertrekkers die een jarenlange voorbereiding hebben gehad om hun droom te verwezenlijken. De reis komt opeens abrupt tot stilstand. Tegelijkertijd moeten we proberen te genieten van de prachtige omgeving. En ook blijven relativeren. Als ik Arnout spreek lijkt dat bij hun ook al gelukt: “Het is heel erg balen, maar wel goed om te zien dat ze hier een nieuwe markt hebben gevonden; ze lopen met mondmaskertjes met een glittervlag van Grenada er op”.

Ons reisplan wordt heel anders. We kunnen niet meer eiland hoppen. We lijken hier een hele tijd vast te zitten. In februari wilen we graag door het Panama Kanaal maar hoe lang gaat dit duren? Daarnaast begint rond Juni het risico op een orkaan wel echt toe te nemen hier. In mei begint het orkaanseizoen al en we zitten midden in het gebied. Wat moeten we doen als we tot die tijd niet mogen vertrekken? We proberen gezamenlijk met de ambassade in gesprek te gaan om Curacao te openen voor de Nederlandse boten om daar heen te kunnen als het orkaanseizoen begint. Daarnaast mail ik met de Radio Medische Dienst om goede tips te krijgen voor als we Corona krijgen zelf, als zeiler op de boot. Wanneer moeten we hulp inroepen, naar het ziekenhuis en wanneer kunnen we gewoon uitzieken?

< De kluslijst wordt weer afgestoft en de raampjes zijn gekit.

 Suus is begonnen om stekjes te maken. We hebben op Union Island nog citroenmelisse geplukt en er zijn wortels zichtbaar! Yehes, dit wordt vast vervolgd. 

Na vierkante ogen gekregen te hebben van al het computer werk duik ik in de bijboot en ga met een flinke golfslag de raampjes kitten in de romp. Een uitdagend klusje maar als de zon onder gaat kijk ik in de laatste zonnestralen trots naar het klusje voor vandaag.