Onze tweede potentiele orkaan – Isaias

Na 20 uur varen komen we weer aan in de Grenadines. We koersen af op de Tobago Cays. Dit paradijs bestaat uit 3 eilandjes waar omheen een groot rif ligt. Dit houdt de meeste golfslag tegent terwijl je op de achtergrond de palmbomen ziet wuiven op de 3 kleine onbewoonde eilandjes heb je wel vrij uitzicht op de wijde oceaan. Zonder golfslag maar met heerlijke verkoelende wind. Het wordt bijna niet beter. Helaas zijn de allermooiste plekjes in de Carieb niet onbekend bij andere gelukkigen die hier mogen zijn op een boot. Het ligt hier normaal gesproken vol met gehuurde boten en vooral hele grote catamarans. Maar naarmate we dichterbij komen zien we maar 1 mast. Als we het eerste eilandje voorbij draaien hebben we vrij uitzicht op de ankerplaats en zien we maar 4 boten liggen! Onze bevriende deense boot, de Zoma, een superjacht, genaamd “C”, waar we de kapitein van kennen en 2 catamarans. En als we ons anker net hebben neergelegd vertrekken de twee catamarans. We liggen met 2 andere boten op de Tobago Cays, waar normaal minimaal 50 boten voor anker liggen!!!

‘S middags arriveert ook een Belgische bevriende boot. Het lijkt wel alsof alleen wij het idee hadden om zo snel mogelijk na het overtrekken van de storm richting Tobago Cays te gaan. Normaal is het bijna onmogelijk om te kiten op de Cays maar nu, met zo weinig boten duiken we zo snel mogelijk op de plank. Net voordat we weggaan hebben we op de marifoon nog een “netje” met de 2 andere boten om de naderende potentiële orkaan Isaias te bespreken. Moeten we na het kiten hier namelijk blijven liggen of zoeken we meer beschutting op?

Juist als we alles hebben afgewogen en besloten hebben om te blijven liggen, het oog van de storm zal meer dan 150 km noordelijker, over Martinique heen gaan, pakken de donkere wolken zich samen. Suus en ik binden alles goed vast, halen onze zonnetent weg, leggen wat meer ankerketting uit en dan barst het los. Bakken met water en windstoten tot 40 knopen, windkracht 8, trekken over. We spannen een tentje zodat we water kunnen opvangen en onze watertank kunnen vullen. De hele avond trekken onweersbuien met heel veel regen over ons huis heen. Na een heerlijke “free shower” in de regen op het dek genieten we buiten van het prachtige schouwspel en de emmers vol die we steeds in de tank gooien. Totdat er op 200 meter een enorme inslag is op het eiland. We zien het gebeuren en voelen onze haren omhoog staan. We duiken het schip in en schakelen alle extra uit voor de zekerheid. Bij een inslag in de boot zal dit waarschijnlijk niet zoveel uitmaken, de inslag vindt zijn weg wel en zal waarschijnlijk veel apparatuur kapot maken, maar het voelt beter.

^ Donkere wolken pakken zich samen boven Yndeleau. Snel halen we de zonnetent er af, binden we de zeilen goed vast en maken ons klaar voor de “impact”. 

Een heerlijk gebakken tonijnmoot later duiken we ons bed in. ‘s Nachts springen we er nog een aantal keer uit om de volle emmers regenwater in de tank te gooien, we vullen zo ongeveer 200 liter water. Omgerekend 40 euro als we het hier zouden tanken. De dag erna hebben we de allermooiste kite sessie en genieten we van een strandbarbecue om de verjaardag van een bevriende boot te vieren. Haar feestje is door de stormen 4 keer uitgesteld maar nu lukt het eindelijk. Het orkaanseizoen is onrustig, maar tot nu toe brengt het ook heel veel rust op fantastische plekjes.

> Suus geeft yogales aan de twee bevriende boten. Wat een plekje zo om te sporten. 

^ In een goede bui zijn de emmers zo gevuld. Het druppelt gestaagd door.a

^ We vullen de tanks met het opgevangen regenwater, het scheelt veel. Water hier is heel erg duur.

Op de vlucht voor een orkaan

“Oh nee, hij gaat nu echt recht over ons heen komen!”. Suus opent net weer de telefoon nadat we aan land met een heerlijk gegrild caribische kippetje hebben geluncht om niet meer alleen maar op onze telefoon verschillende weerberichten en Facebook groepen te bekijken over de tropische storm Gonzalo. We zijn gisteren aangekomen op Bequia, 6 uur varen vanaf Mayreau. Beide eilanden liggen in het land “Saint Vincent & de Grenadines” maar de baai in Bequia is beter beschut en is 30 mijl noordelijk. De storm, met mogelijke orkaankracht van categorie 1 of categorie 2, zou zuidelijk over het Caribisch gebied trekken, daarom zijn we naar Bequia gevaren. Maar nu lijkt het geplande pad toch minder zuidelijk te zijn dan eerder voorspeld..

Een bevriende boot heeft zichzelf in de mangrove vastgebonden in Grenada en een andere bevriende boot besluit om naar Carriacou te varen om daar in een haven te gaan liggen. Ze halen beide alles van de boot te halen zodat de boot zo min mogelijk wind vangt. Wij besluiten voor de orkaan weg te varen. “Op de vlucht”, zoals dat ook wel wordt genoemd. We willen geen risico lopen dat het over ons heen komt, ook niet als we alles van het dek hebben afgehaald, goed vastgebonden liggen en de zeilen allemaal van het schip af zijn. We besluiten om 120 mijl, ongeveer 24 uur, verder naar het noorden te varen. Terug richting ons “lockdown thuisland”, Martinique. En ruim buiten alle voorspelde “tracks” van alle modellen. Ieder schip en iedere bemanning maakt zijn eigen keuzes, dit is die van ons.

Het is 1 uur ‘s nachts als Suus weer boven komt. We komen allebei niet in slaap en de wind trekt enorm aan. De golven zijn heel onrustig en de wind draait naar het noorden. Dat is exact de verkeerde richting, omdat we daar naartoe moeten. We beuken tegen wind en golven in en krijgen onweersbui na onweersbui over ons heen. Het zijn de uitlopers en voorlopers van de tropische depressie. Een militair vliegtuig is net over de storm heen gevlogen om metingen te doen en heeft het risico op orkaankracht weer helemaal verlaagd. Het verwachte pad is zuidelijker bijgesteld. We zijn al op veilige afstand van dit pad, maar krijgen nog wel flink wat onrust over ons heen. Als we bij St. Lucia zijn, besluiten we daar een baai op te zoeken en voor anker te gaan. Met een gele vlag in de mast als teken dat we “in quarantaine” zijn, gooien we hier om 04.00u het anker neer.

Uitgeput kijken we elkaar aan. Een heftig tochtje maar we hebben onze eerste storm ontweken. Rustig druppelen de berichten binnen van de mensen die in het zuiden zijn gebleven. Flinke regen en wind, maar gelukkig geen orkaankracht. Het lijkt een generale repetitie. Want er komt een nieuw gebied met onrust aan! We nemen sashimi als nachtelijk eten van onze allereerst gevangen tonijn en duiken het bed in. Zo erg is stormen ontwijken nou ook weer niet.

Opstaan op een plek waar je tijdens het donker bent gekomen is altijd bijzonder. De contouren van een berg en van het land zien er totaal anders uit dan gedacht. De buurboot blijkt gelukkig verder weg te liggen en we bewonderen het nieuwe land vanaf een afstandje. We zijn namelijk in quarantine. We besluiten een dagje te blijven liggen. We kitten het bedieningspaneel van de motor en doen wat andere klusjes terwijl we goed letten op de voorspellingen. Ondertussen wordt Invest 92 tropische storm Isaias. 

> We hebben onze allereerste tonijn gevangen! Om 04.30 genieten we van Sashimi met wasabi mayo en sojasaus. Wat een leven.

Een tropische depressie wordt altijd eerst een “invest” genoemd. Later als hij hogere windsnelheden bereikt wordt het een tropische storm. En als deze eenmaal een duidelijk en goed georganiseerd centrum krijgt, kan het zich ontwikkelen tot een orkaan. De nieuwe storm heeft een veel noordelijkere track. Echter blijkt uit de discussies op alle Facebook groepen dat de voorspellingsmodellen minder goed zijn dit jaar. Dit lijkt te komen door de lagere frequentie van datapunten. De meeste modellen gebruiken data van vliegtuigen. En nu deze vliegtuigen veel minder tot nauwelijks vliegen in verband met COVID-19, is het duidelijker dat ze minder betrouwbaar zijn. Wij besluiten om sowieso weer terug te varen naar de Grenadines. De eilandengroep waar we waren en waar we negatief getest zijn op COVID-19. Dit is ook weer een stuk zuidelijker en verder weg van de voorspelde track van Isaias. 

< Dit zijn de plaatjes waar we continue naar blijven kijken. De bovenste is de vroegste aankomsttijd en de onderste is de “Cone”. Dat wil zeggen wat het voorspelde pad kan zijn. Onder deze visualisering zitten een heleboel modellen die we ook allemaal onderling analyseren. Daarnaast zijn facebook groepen erg handig waarbij professionals hun uitleg en interpretatie geven van alle nieuwe data die steeds maar weer geupdate worden.

^ Satallietbeeld van Gonzalo. Je ziet al een linksom draaiende beweging en de buien beginnen zicht te “organiseren”.  Gelukkig komt hij later droge lucht tegen (het Sahara Zand die ik wel eens eerder besproken heb) en zal hij verdwijnen. 

Een tropische depressie wordt altijd eerst een “invest” genoemd. Later als hij hogere windsnelheden bereikt wordt het een tropische storm. En als deze eenmaal een duidelijk en goed georganiseerd centrum krijgt, kan het zich ontwikkelen tot een orkaan. Droge lucht is de grootste vijand van orkanen in ontwikkeling, en daarmee onze grootste vriend. Droge lucht kan de “organisatie” van de orkaan in wording verpesten en daarmee zorgen dat hij niet tot ontwikkeling komt. 

De nieuwe storm heeft een veel noordelijkere track. Echter blijkt uit de discussies op alle Facebook groepen dat de voorspellingsmodellen minder goed zijn dit jaar. Dit lijkt te komen door de lagere frequentie van datapunten. De meeste modellen gebruiken data van vliegtuigen. En nu deze vliegtuigen veel minder tot nauwelijks vliegen in verband met COVID-19, is het duidelijker dat ze minder betrouwbaar zijn. Wij besluiten om sowieso weer terug te varen naar de Grenadines. De eilandengroep waar we waren en waar we negatief getest zijn op COVID-19. Dit is ook weer een stuk zuidelijker en verder weg van de voorspelde track van Isaias. 

Ondertussen hebben we nu ook Isaias over ons heen gehad en liggen we bijna alleen in het paradijselijke Tobago Cays. Lees daar morgen meer over!