Er is eigenlijk niks veranderd. De regels zijn hetzelfde, Martinique volgt nog steeds de aanpak van grote zus Frankrijk. Terwijl ik de laptop op schoot schuif, twijfel ik of ik wel echt wat te schrijven heb. De wind giert door de ankerbaai en om het half uur komt er een hele korte bui over ons heen. Deze onrust is precies wat ik afgelopen dagen voelde. Suus en ik zaten er samen niet zo lekker in, we waren snel geïrriteerd. Al 2 weken waait het fantastisch en elke minuut word ik er aan herinnerd dat we niet mogen kitesurfen en opgesloten zitten op onze boot. Ik wilde het gevoel niet toelaten dat het ook wel echt balen was. We hebben toch niks te klagen, we liggen in Martinique, blauw water, prachtig weer, het kan echt veel erger. Tegelijk is het gewoon echt balen, we hadden dit heel anders voor ons gezien. Toen ik dit toeliet merkte ik dat het mij rust gaf. We klagen niet, maar ja, het is ook gewoon wel balen zo.

Samen met Olivier van de Galena hebben we een wrak gevonden waar wat vis te zien is. Met het slechte zicht lukt het ons beide toch om een vis te vangen met onze harpoenen. Het is ongelooflijk wat een mooi schip het lijkt te zijn. Als je door de luiken naar binnen probeert te kijken ziet het er helemaal zwart uit van binnen. Het lijkt wel alsof er brand is geweest in het schip. We zien nog verschillende grote lieren op het wrak zitten. Als we de tweede dag weer duiken en beide niks schieten, besluiten we de grootste lier op te duiken. Vol met aangroei en modder belandt hij op ons achterdek. Na een middag poetsen, krabben en weer invetten hebben we hem gewoon weer aan de praat. Hij ratelt als nieuw en we worden er helemaal enthousiast van. De volgende dag duiken we nog 4 lieren op.

< Na de lier opgedoken te hebben liften we hem hem op. Zo kunnen we hem zo goed mogelijk schoonmaken voordat we hem op het dek tillen. Gelukkig lukt het om genoeg afstand te behouden tijdens het schoonmaken. 

“Er ligt een generator in het bootje” zeg ik blij tegen Suus als ik haar weer opzoek in het washok. We zijn aan wal, de was en een kleine boodschap aan het doen. Als ik het afval weggooi en Suus de eerste lading was er in gooit, komt er net een pick-up truck aanrijden van een jacht reparateur. Ze zetten een draagbare generator neer. Hij werkt niet, zeggen ze, maar als ik vraag of ze hem goed gecheckt hebben beantwoorden ze met “nee”. Ik liep terug naar de wasmachines, maar ik draai me toch weer om. 33 kilo rol ik ons bijbootje in voordat ik weer terug loop naar Suus. Als de was klaar is en we 1 droger aanzetten omdat het zo hard waait (te hard, we zijn al een paar handdoeken en een onderlaken verloren in het water), besluiten we naar de supermarkt te lopen en een ijsje te halen. Terwijl we wachten op de droger zetten we onszelf op een verlaten terras. “Het voelt creepy”. “Ja, maar tegelijk eigenlijk ook wel lekker toch?”.

Tegelijk ronden we veel klussen op de kluslijst af. Ik installeer spotlights onder de zonnepanelen waardoor we verlichting hebben op het zwemplateau. De achterkant van de boot is ook de plek waar we aankomen met de bijboot. Het is echt luxe nu om in het donker aan te komen varen met licht. Een nieuwe felle schijnwerper achterop kan de boot helemaal verlichten als we midden in de nacht iets moeten doen. Ik installeer ook gelijk een aansluiting om een eventueel nieuw ankerlicht te installeren. Als we voor anker liggen hebben we op dit moment bovenin de mast een wit rondschijnend licht om zichtbaar te zijn. We merken echter dat als we rondvaren in de bijboot, je niet altijd omhoog kijkt. Daardoor kan je wel eens over het hoofd gezien worden. We willen daarom graag in de toekomst een rondschijnend wit licht laag ophangen. Nu hebben we alles alvast klaar en aangesloten op de panelen binnen, zodat we hem alleen hoeven op te hangen. We hebben ook een draft gemaakt voor een nieuw zonnedek, Suus heeft alle kussens gerepareerd en alle naai klusjes afgerond met een geleende naaimachine van zeilboot Karma. Ook heeft ze de hele voorpunt opnieuw ingericht waardoor de boot echt helemaal netjes ingericht is. Ongelooflijk soms om te bedenken hoe de boot er 2 jaar geleden uit zag. 

Tegelijk heeft Suus nog een nieuw project verkocht, en ben ik in gesprek over een project bij een grote website waarop ze zeilboten in de Carieb verhuren. Ons plan om wat langer het orkaanseizoen door te brengen op Curaçao was voornamelijk ingegeven doordat ik graag nog een klus doe bij een bedrijf op kantoor zelf. Op afstand werken vind ik minder leuk. Echter lijkt dat in Curaçao lastig te worden ivm de economische situatie daar en de verwachting daarvan de komende tijd. Helaas, maar dat geeft wel weer extra vrijheid. We kunnen naast de ABC eilanden bijvoorbeeld ook naar Tobago, Trinidad, Colombia, Panama, Suriname of Frans Guyana voor het orkaanseizoen. Als we internet regelen, kunnen we op afstand blijven werken. Het is afwachten of er nog andere opties ontstaan de komende tijd. Mogen we binnenkort hier weer vrij bewegen, en kiten? Gaan er geleidelijk grenzen open zodat we ook tussen de eilanden mogen bewegen? Of moeten we dan altijd 14 dagen in quarantaine? En is ons originele plan om in fggvgtvebruari 2021 door het Panamakanaal te gaan wel haalbaar? Er is zoveel onduidelijk voor iedereen in deze tijd. Net zoals iedereen gaan we het zien…

Ik duik het water in. Het is tijd voor beweging en op de boot vinden we niet genoeg ruimte om oms eens echt even goed in het zweet te werken. 20 rondjes om de boot zwemmen is ons idee vandaag. Suus zwemt net voor me, terwijl ik weer de ankerketting passeer. Het waait hard, dus tegen de wind in is het proesten geblazen. Ik ben toch echt niet gemaakt voor zwemmen, realiseer ik me terwijl ik met rode ogen en zoute longen de boot weer opkrabbel.

Na meer dan twee weken in lock-down te zitten, begint de irritatie wel op te spelen. Het niet van de boot af mogen is zo anders dan normaal! We kunnen minder op avontuur, dat missen we. Martinique is steeds strenger geworden en je hoort meer over boetes. Tot nu toe is elke gendarmerie en douane die we zien hartstikke aardig, maar we houden ons zo goed mogelijk aan de regels. We willen ons als gasten in dit land van onze beste kant laten zien. En als gast in dit land hebben we het niet slecht. De Franse kaasjes en het stokbrood is nog steeds erg goed verkrijgbaar en we genieten van lekkere borrels. Maar soms ben je gewoon uitgepraat en geborreld, en wil je even tijd voor jezelf. Ik heb wel eens een half uur gesnorkeld naast de boot terwijl het zicht ongeveer 40 cm is, net genoeg om mijn handen te zien bewegen, gewoon om even van elkaar weg te zijn. Suus heeft de voorhut helemaal opgeruimd en gepimpt zodat ze zich soms even van mij kan afzonderen. We worden creatief om toch soms even alleen te kunnen zijn. En dat helpt. Bovendien leren we veel van- en over elkaar!

Als ik terug kom lopen van de douches, zie ik Suus enorm bedroefd staan. We hebben hardgelopen samen en daarna heerlijk gedouched in de haven. Wat een fijne luxe, even een echte douche. Als ik dichterbij kom hoor ik een zacht “mijn telefoon ligt in het water”. Terwijl ze een ander bootje weg duwde om wat ruimte te maken voor ons vertrek, viel de telefoon van Suus uit haar zak. De zon is net onder en we kijken elkaar aan. Het water ziet er vies en niet helder uit, maar toch besluiten we terug te scheuren naar de boot om flippers, lamp en bril te halen. Het zicht blijkt 30 centimeter en op 3 meter diepte bestaat de bodem uit hele zachte modder. In het pikkedonker naar beneden duiken voelt erg onnatuurlijk, omdat er schuin boven me ook een steiger ligt. Ik ben bang dat ik dan net daar naar boven kom. Deze angst komt mijn tijd onder water ook niet ten goede dus in alle haast en spanning zie ik helemaal niks in het begin. Naarmate ik vaker duik, komt de rust terug en begin ik de bodem te bevoelen. Steeds meer zand stuift daardoor op, waardoor het zicht nog minder wordt. Als ik na 40 minuten duiken boven kom, geef ik het op. We varen terug en gaan even langs Pitou om de geleende zaklamp terug te brengen. Machiel geeft aan dat hij wel een duikfles heeft met een slang van 15 meter te leen heeft. Wat onwijs aardig! Ik kijk Suus aan. “Laten we dat morgen ochtend maar proberen, als we in ieder geval je simkaart hebben is dat al super”. Suus knikt, “ik zat al te denken, inloggen op digiD en dat soort dingen kan niet zonder, en hoe krijg ik inderdaad een NL simkaart hier naartoe”.

De volgende ochtend gaan we met fles en duik spullen terug naar de plek des onheils. Het zicht blijkt ook overdag minimaa en op de tast kam ik de bodem af. “Lief, als ik hem vind en hij doet het nog, denk ik dat het wel een goedkeuring is om duikspullen te kopen toch?” vraag ik gekscherend aan Suus vlak voordat ik onderduik. Na 15 minuten onder water vind ik hem. We hebben in ieder geval de simkaart!

Stiekem vaar ik de volgende dag een klein stukje naar een groot vrachtschip dat in onze baai ligt. Het is een vrachtschip dat jachten kan verschepen. Dat klinkt als een soort typefout, maar het is een enorm vrachtschip dat zichzelf kan laten zakken in het water. Door water in de balasttanks te laten lopen, zakt het dek onder water en kunnen er kleinere boten in/op varen. ‘Kleinere boten’ is relatief, want er liggen enorme boten in. De mooiste, tevens de reden waarom ik er naartoe vaar, is de SVEA. Een J-klasse zeilschip. Naar mijn idee het mooiste type zeilschip dat er bestaat. Ze zou in Antique aan zeilraces meedoen, maar wordt nu naar huis verscheept omdat er geen races gevaren meer gaan worden dit jaar.

Vanochtend hebben we te horen gekregen dat op dit moment Curaçao ons niet gaat toelaten. Het orkaanseizoen is er nog niet en ze vinden het te vroeg om nu boten te gaan toelaten. Een terechte afweging naar mijn idee en we wachten af. We hebben echt het gevoel dat we nu ook goed liggen. De burgemeesters schijnen een akkoord te hebben om af te mogen wijken van Franse regels. Terwijl de Amerikanen het gevoel hebben dat dat wel eens kan betekenen dat ze het land uitgezet gaan worden, heb ik het vertrouwen dat dat betekent dat Martinique soepeler met de regels om kan gaan als het virus hier beter onder controle lijkt dan in Frankrijk. Tegelijkertijd is er wel een curfew ingesteld, een avondklok. We gaan het zien, de lockdown zal sowieso tot 16 april duren, we wachten het gewoon af.