We hebben een groentetuintje!

Mar 24, 2020 | 1 comment

De dagen beginnen in elkaar te versmelten. De sociale contacten bestaan grotendeels uit een bezoekje waarbij we in de bijboot blijven zitten. En verder gaan de dagen verdomd snel. Onwaarschijnlijk hoe een klusje, even werken, snel boodschapje doen en koken je van 8 uur ‘s ochtends in een keer naar 8 uur ‘s avonds kan brengen. Als ik tijdens zonsondergang richting de haven SUP om de Kobbe even een kort bezoekje te brengen hoor je bijna niks in de baai. Het is een prachtig gezicht als de wind ook helemaal ingezakt is als ik terug vaar. De rust lijkt alleen doorbroken te worden door de regelmatige paddle die ik in het water steek. Heel af en toe “Bonsoir” ik een boot waar mensen buiten zitten maar de lock-down rust is duidelijk.

^ Met de bijboot mogen we nog wel bewegen. Even buurten bij een andere boot betekent toch vaak in de bijboot blijven zitten.

Helaas krijgen we via verschillende kanalen ook andere verhalen te horen. In Curaçao mag een Noorse boot niet inklaren en wordt zelfs gedreigd om weggesleept te worden. In Jamaica is een schip die geweigerd is, zelfs los gesneden van zijn mooring (de boei waar hij aan lag). Er gaan ook verhalen rond dat er op een ander eiland bijbootjes lek worden gestoken door lokale mensen omdat ze bang zijn dat zeilers het virus brengt. Het zijn spannende en beangstigende verhalen maar het lijken nog incidenten die niet algemeen zijn. We horen ook veel verhalen van rust en gemeenschapszin maar tegelijkertijd moeten we ons ook realiseren dat we als “cruiser” niet ons hele schip gaan volladen voor 3 maanden op eilanden waar maar 1 supermarktje is voor de gehele bevolking. Het sterkt ons wel in de keuze die wij gemaakt hebben om zo snel mogelijk naar Martinique te gaan. 

“Yeeeees, de eerste twee plantjes zijn er!” Suus komt stralend van trots binnen met een bakje aarde. “Wat cool” zeg ik terwijl ik nog een beetje vertwijfeld in de bak kijk. “Jaa ik zie ze, maar heb je een vergrootglas?”. Twee mini blaadjes steken hun kopje boven het zand uit. Het groentetuintje van Suus begint vorm aan te nemen. Overal staan bakjes met aarde, sommige gevuld met stekjes van de planten die we hadden aan boord, de citroenmelisse die we nog op Union Island geplukt hadden of zaadjes van koriander, basilicum, tijm, rozemarijn of rucola. We hebben inmiddels ook 230 volt op de contactdozen staan aan boord. De omvormer die ik ingebouwd heb in Tenerife had nog geen verbinding met de contactdozen. De tandenborstels en het epileerapparaat werden altijd in of naast het motorhok gebruikt. Aangezien we hier zoveel mogelijk gas willen besparen, en daarom de waterkoker echt zijn gaan gebruiken, kwam de noodzaak door alle verlengsnoeren waar we over struikelde hoger te liggen. Flink wat meters draden doortrekken verder hebben we nu op een contactdoos onder de bank, in de bun, in het motorhok en in de nieuwe prachtige ingebouwde contactdozen in de keuken gewoon 230 volt! Het voelt als een enorme luxe.

Even technisch:

Het omschakelkastje zorgt er nu voor dat de contactdozen door de omvormer of de walstroom gevoed kunnen worden. De walstroom zit bij ons op de prioriteit ingang waardoor dit kastje zorgt dat het boordnet gevoed wordt door de walstroom als die er is. En voorkomt daarmee dat je omvormer getoast wordt als je vergeet deze uit te zetten als je walstroom in plugt. (zie https://www.4campers.nl/installatie-materiaal/229-omschakelautomaat-tussen-omvormer-en-de-paal.html )

“We are going to do a breathing exercise. It is called breathing in squares”. Suus praat in de marifoon terwijl ik op bed lig te luisteren. Wat ben ik trots op haar. De dag daarvoor plaatste ze het idee op de Facebook groep van Martinique Cruisers. In deze tijd van verwarring en onduidelijkheid blijken veel mensen enthousiast over een ontspanning en ademhaling oefening. En nu heeft ze een uitzending. Helaas is het technisch nog niet helemaal goed gegaan waardoor veel mensen maar een gedeelte van de uitzending te horen hebben gekregen. Gelukkig heeft ze het ook opgenomen en is het via deze link terug te luisteren. Wie had ooit gedacht dat we ons eigen  PODCAST kanaal zouden beginnen:

https://anchor.fm/yndeleau/episodes/ep-ebro00/23-03-2020-VHF-relax-a1onubu

< Alle tijd om brood te bakken en te experimenteren met ingrediënten. Hier een versie met ui, kaas en chorizo. 

Update over de motor: 

Ik zou het bijna vergeten. De motor doet het weer helemaal naar behoren. Bij vertrek voor onze grote oversteek maar ook bij aankomst gaf deze enorme problemen. Hij werd veels te warm. Het bleek al snel een probleem in het koelsysteem en dan specifiek in de circulatie van de koelvloeistof. Het was weer een hele leerschool maar ik zal proberen uit te leggen wat ik geleerd heb over de werking en daarmee ook het probleem lijkt te hebben gelocaliseerd: Onze dieselmotor is watergekoelt. Dat betekent dat het buitenwater, het zeewater, wordt opgepompt en door een warmtewisselaar heen gaat. Deze warmtewisselaar koelt de koelvloeistof die dan weer door de motor wordt gepompt en koelt daarmee het blok. Als dit echter altijd op deze manier zou gaan zoals hierboven beschreven dan is je motor in zeewater van 28 graden een andere temperatuur dan in zeewater van 5 graden. En zal hij ook moeilijk op 1 temperatuur komen en blijven. Bouwers van motors geven altijd een ideale werktemperatuur af en daar moet je proberen de motor op te krijgen en te houden. Daarom is er een thermostaat ingebouwd. Wie ons heeft gevolgd weet waarschijnlijk al dat de motor is ingebouwd zonder een thermostaat. Helaas wist ik er op dat moment nog niks vanaf maar nadat ik daarachter kwam heb ik deze in Tenerife ingebouwd. Deze heeft 1 simpele beweging. Open als het te warm is, en sluiten als het te koud is. De koelvloeistof wordt dan niet altijd gekoeld door het buitenwater maar alleen als de motor te warm dreigt te worden, gaat de thermostaat open, en zal de koelvloeistof weer gekoeld worden door het buitenwater. Zo blijft onze motor altijd rond de 82 graden. Behalve als er iets mis gaat…

De monteur die de motor heeft ingebouwd heeft ook een bypass gebouwd om de motor aan te sluiten op de boiler. Hiermee zou je er voor kunnen zorgen dat je het warme koelvloeistof ook door de boiler kan laten stromen. Hiermee koel je je koelvloeistof alweer een beetje en verwarm je de boiler. Hij is alleen zo aangesloten dat ik hem niet op mijn boiler kan aansluiten en nu het grote probleem: Deze bypass ontlucht heel slecht. De circulatie bleek na 24 uur niet varen niet te werken een luchtbel leek het probleem. Als ik hem weer ontluchten deed hij het weer goed. Een tijdje hebben we zo gevaren, elke keer ontluchten en dan deed hij het weer. Na alles uitgesloten te hebben lijken het nu een verbinding te zijn van deze bypass die ik nu luchtdicht heb gemaakt met rubber tape. We hebben nu geen problemen meer en als dit definitief de oplossing blijkt gaan we een betere blijvende oplossing maken. Voor nu lijkt het zo goed te gaan!

Het “Corona netje” geeft veel informatie

Mar 22, 2020 | 3 comments

Dag 3:

De derde dag in “quarantaine”. We besluiten te kijken of we nog naar de Carrefour kunnen. Met een formulier in de hand stappen we op de kant. Het is rustig maar met een ander stel die met de bijboot aankomt voelt het nog niet uitgestorven. Het is heerlijk om even de benen te strekken. De jerrycan voor de benzine laten we nog even staan in de bijboot en gaan eerst op verkenning. Na 100 meter komen we al een politieblokkade tegen die alle auto’s stopt. Het leeft dus toch echt wel! 

^ Politie houdt auto’s tegen en controleert op het ingevulde formulier. Het gebeurd nog in ontspannende sfeer en we worden vriendelijk toegezwaaid als we langslopen.

In de rij bij de carrefour staat iedereen ver uit elkaar. Als ik snel naar de Digicell winkel (een Caribische telefoonprovider) loop waar het rolluik half open staat antwoorden ze direct dat ze niet open zijn. Tegelijk zie ik dat ze alle schappen aan het leeghalen zijn en in dozen stoppen. Zouden ze dat uit voorzorg doen?  In de rij bellen Suus en ik beide met de Oma’s. Wat een raar gevoel dat je zo ver weg bent van de belangrijke mensen in je leven. Het is dan net de dag dat Rutte 2 uur later bekend maakt dat alle ouderen huizen op slot gaan. Mijn oma vertelt voordat wij de speech horen al dat haar huis dat op dat moment al gedaan heeft. Het voelt volledig logisch voor ons. Waarom vertelt minister de Jonghe dan dat hij het “een enorm heftige en ingrijpende maatregel” vindt? Het is grappig om te merken dat je vanuit een totale lockdown ook anders kijkt naar maatregelen in Nederland. Had ik anders gereageerd als ik zelf in Nederland had gezeten?

Als we terug zijn op de boot duik ik het zwemplateau op om daar kurk op te leggen. Het roestvrijstaal wordt enorm warm in de zon.

Dag 4:
Om half 9 ‘s ochtends is er op de marifoon een “cruisers netje”. Annie, de admin, vertelt en vraagt informatie. Hier horen we dat er vanaf nu echt alleen per persoon in een bootje naar het land mag. De boete is verhoogd van 135 euro naar 365 euro. Een Amerikaan spreekt uit dat hij zich zorgen maakt over een boot die net aangekomen is uit Kaapverdie. Hij geeft aan duidelijk een signaal af te willen geven dat ze niet aan wal mogen. “When they came from Cape Verde they already had their 2 weeks of quarantaine”. Deze bange reactie wordt al snel gerelativeerd met een terechte opmerking dat deze boot al duidelijk quarantaine heeft gehad, omdat ze lang onderweg zijn geweest. Al snel wordt er ook opgeroepen om deze boot juist te helpen. Zelf al zouden ze in quarantaine moeten, we moeten er voor elkaar zijn spreekt er overduidelijk uit dit netje. Fijn om te merken dat deze stemming overheerst boven angst en paniek.

We mogen officieel niet meer bewegen met de boot. Alleen in onze bijboot mogen we met een formulier de broodnodige dingen doen. De boetes zijn dus verhoogd en we mogen het land niet meer uit. Wel gaan er nog vluchten het land uit. De opvarende van het schip van Pieter en Maria kunnen nog gewoon naar Nederland vliegen, ook kiezen zij zelf om snel naar Nederland terug te vliegen.

Ik duik de kluslijst in en maak het zwemplateau af. Ook duik ik in de tekeningen om de omvormer van 24 volt naar 230volt nu op het “boordnet” aan te sluiten. Zodat we niet met onze waterkoken in het motorhok hoeven te staan. Suus gaat met formulier naar de kant om potgrond te halen. We hebben allemaal zaadjes en stekjes die ze graag wilt planten. Als we hier een tijd moeten zitten waarom niet gewoon een eigen groentetuintje beginnen?

Voor tijdschrift Zeilen heb ik een klein artikeltje geschreven over de “quarantaine in het paradijs”. Leuk om te lezen? https://www.zeilen.nl/nieuws/actueel/quarantaine-in-het-paradijs/

<  Het roestvrijstaal op het zwemplateau wordt in de zon erg warm. Ondanks dat een eitje bakken straks misschien interessant is als we problemen krijgen met onze gasvoorraad kiezen we ervoor het te bedekken met kurk. Dit zijn de leuke klussen die de boot weer een stukje mooier maken!

Lock-down update: Eerste 2 dagen

Mar 20, 2020 | 7 comments

We zitten in Lock-down. Het voelt heel raar. We mogen niet van de boot af. Maar we zitten wel in een pardijselijke omgeving. Elke dag 30 graden, zwemwater naast de boot, helemaal niks mis mee. Maar toch is onze gedachten veel bij thuis, bij vrienden en familie en bij de wereld in het algemeen. Om het thuiswerken bij jullie maar ook ons een “verzetje” te geven zullen we proberen met een hogere regelmaat jullie te updaten. Hierbij onze eerste update over de eerste 2 dagen in Lock-down:

DAG 1:
Als ik wakker word zie ik een enorme hoeveelheid boten om ons heen, er komt bijna geen eind aan de masten die we zien. Gister zijn we aangekomen en we liggen voor anker in Le Marin. Het voelt hier echt als zeilhoofdstad van de zuid-oostelijke carieb. Martinique is door het franse eigendom onderdeel van de EU. De vluchten vanuit Frankrijk zijn goedkoop en veel huurbootbedrijven en charters die de hele carieb vanaf hier afvaren, zijn hier gevestigd. Ook zijn er Carrefour’s en andere Franse en Europese winkels te vinden. Genieten van goedkoop boodschappen, heerlijke franse kaasjes, betaalbaar klusonderdelen en gezellige terrasjes. Nu alleen even niet. We zitten in de Lock-down.

< Als ik ga inklaren mogen we maar met 2 mensen tegelijk binnen zijn en worden we ondergedompeld in antibacteriele creme.

Het is kwart over 7 ‘s ochtends als we in onze bijboot springen. Suus en ik splitsen ons op. We horen dat om 12 uur de lock-down in gaat en moeten daarvoor nog een keer boodschappen doen en inklaren. Omdat we van land naar land varen, en vaak grenzen passeren die niet fysiek en gecontroleerd zijn, moeten we ons in elk land in- en uitklaren. Inklaren bestaat uit een bezoekje aan 3 instanties die meestal, gelukkig, bij elkaar gevestigd zijn. Customs, Health en Immigration. Uitklaren is jezelf weer melden, en vertellen dat je het land gaat verlaten. Een stempel in je paspoort, meestal een betaling, vele formulieren en zuur kijkende officials later en je bent op dat moment eigenlijk “vogelvrij”. Pas als je je weer inklaart in een ander land ben je officieel weer in een land. Alhoewel Martinique een EU land is, geldt de Schengen-regelgeving hier niet. We moeten dus wel inklaren. Spannend want de geruchten gaan dat het land gesloten is en je niet meer inklaren en uitklaren. Samen met 20 andere mensen sta ik in de rij te wachten tot het kantoor opent. Ik heb Suus net afgezet in de rij van de supermarkt. Gister hebben we al redelijk wat boodschappen kunnen doen maar we hopen nu alle andere dingen op ons lijstje te kunnen kopen. Na de Canarische eilanden hebben we weinig boodschappen gedaan dus onze voorraad begint goed te slinken. De andere eilanden zijn erg duur en in de kleine winkeltjes is ook weinig te krijgen.

Als ik 2 Amerikansen aanspreek in de rij vertellen ze dat zij gaan uitklaren. Ze willen zo snel mogelijk terug naar Amerika. Aangezien bijna alle landen in de Carieb in lock-down zijn of plannen hebben om spoedig te gaan vraag ik me af hoe ze dat willen doen. “Probably in one trip”. Als ik aan de beurt ben om door een medewerker met mondkapje en handschoenen binnen gelaten te worden discussieren de Amerikanen door welke route ze gaan nemen en hoe ze de golfstroom het slimst moeten nemen. We mogen maar met 2 mensen tegelijk naar binnen en worden bijna onder gedompeld in anti-bacteriele handcreme. Gelukkig blijkt al snel dat we nog mogen inklaren en 5 minuten later sta ik al buiten. Toch fijn dat het een EU land is, dit gaat veel sneller dan normaal! 

> Wow, hier gebeurd het inklaren gewoon achter een computer. Geen ellenlange formulieren of 3 kantoortjes. In 5 minuten en 5 euro verder sta ik buiten. We zijn ingeklaard en officieel in Martinique! 

^ Ook bij de supermarkt is het een drukte. Suus staat er al erg vroeg en kan daardoor in de eerste groep van 20 mensen naar binnen. Iedereen krijgt 10 minuten waarna je bij de kassa moet afrekenen en door de achteruitgang naar buiten zodat de volgende groep naar binnen mag.

“Lief, ik ben al klaar. Kom snel, voordat ze mijn karretje leeg halen ;)” lees ik in een whatsapp van Suus als ik naar buiten loop. Als ik met de bijboot naar het Dinghy Dock vaar, de aanlegsteiger voor bijbootjes, zie ik Suus staan met een grote kar met boodschappen. “Wow, ik had voor de grap dat appje gestuurd maar toen kwamen er net mensen aan die grappen maakten dat ze mijn kar wel gewoon konden meenemen. Het voelt toch een beetje raar.” verteldt ze als ik aan wal stap. “We kregen 10 minuten de tijd. Ik stond in de eerste groep van 20 mensen die naar binnen mocht. Maar volgens mij heb ik wel bijna alles op het lijstje.” Een fijn gevoel dat we de boot weer vol geladen hebben. Op een of andere manier voelt het ook egoistisch. We kopen toch best veel. Het voelt als het hamsteren waar in NL veel over wordt gesproken. Deze proviandering (= voorraad aanleggen op een boot) stond al altijd gepland voor ons. We doen het nu eerder omdat we bang waren anders in St. Vincent en de Grenadines vast te komen zitten. Maar hadden we het niet moeten doen? We vinden het lastig. Voordat de kerkklokken hier 12 uur slaan doe ik ook nog snel een was en kopen we onze eerste verse franse bacquette. Helaas zijn de Pain au chocolat uitverkocht… 

Daarna is het tijd om de kluslijst af te stoffen. Ik ontroest de raampjes waar we een hele kleine lekkage lijken te hebben en opnieuw gekit moeten worden. Suus is de rest van de dag bezig met het ordennen van onze voorraad en het inpakken van de boodschappen. Ik sta op het punt om de raampjes te gaan kitten als Olivier en Isabel van de Nederlandse boot Galena en Marco van de Karma met biertjes langskomen. ‘S avonds eten we een heerlijke hamburger, genieten, we hebben al een hele tijd geen vlees gegeten.

DAG 2: 
Een dagje werken. Er wordt een Nederlandse facebook groep gestart “Nederlanders in de Carieb” waar veel informatie wordt gedeelt. Ook spreken we via whatsapp steeds eer mensen. Het verhaal van zeilboot Doejong maakt duidelijk wat voor impact het op het leven als vertrekker heeft en op de droom waar vele zo ongelooflijk hard voor gewerkt hebben. Rosan, Arnout met zoon Berend zijn net in de Carieb aangekomen, al genietend van het prachtige Grenada worden de maatregelen steeds strenger. Waar het hun eerste Caribische eiland is na aankomst in Suriname, lijkt het nu misschien wel hun laatste eiland te zijn. Ze hebben voor 8 weken eten ingekocht zodat ze altijd genoeg eten op de boot hebben om in 1 keer terug naar Nederland te kunnen varen. De quarantaine in het paradijs treft veel vertrekkers die een jarenlange voorbereiding hebben gehad om hun droom te verwezenlijken. De reis komt opeens abrupt tot stilstand. Tegelijkertijd moeten we proberen te genieten van de prachtige omgeving. En ook blijven relativeren. Als ik Arnout spreek lijkt dat bij hun ook al gelukt: “Het is heel erg balen, maar wel goed om te zien dat ze hier een nieuwe markt hebben gevonden; ze lopen met mondmaskertjes met een glittervlag van Grenada er op”.

Ons reisplan wordt heel anders. We kunnen niet meer eiland hoppen. We lijken hier een hele tijd vast te zitten. In februari wilen we graag door het Panama Kanaal maar hoe lang gaat dit duren? Daarnaast begint rond Juni het risico op een orkaan wel echt toe te nemen hier. In mei begint het orkaanseizoen al en we zitten midden in het gebied. Wat moeten we doen als we tot die tijd niet mogen vertrekken? We proberen gezamenlijk met de ambassade in gesprek te gaan om Curacao te openen voor de Nederlandse boten om daar heen te kunnen als het orkaanseizoen begint. Daarnaast mail ik met de Radio Medische Dienst om goede tips te krijgen voor als we Corona krijgen zelf, als zeiler op de boot. Wanneer moeten we hulp inroepen, naar het ziekenhuis en wanneer kunnen we gewoon uitzieken?

< De kluslijst wordt weer afgestoft en de raampjes zijn gekit.

 

 Suus is begonnen om stekjes te maken. We hebben op Union Island nog citroenmelisse geplukt en er zijn wortels zichtbaar! Yehes, dit wordt vast vervolgd. 

Na vierkante ogen gekregen te hebben van al het computer werk duik ik in de bijboot en ga met een flinke golfslag de raampjes kitten in de romp. Een uitdagend klusje maar als de zon onder gaat kijk ik in de laatste zonnestralen trots naar het klusje voor vandaag.

Van Walvis spotten naar Lock-Down

Mar 19, 2020 | 5 comments

“Ja het zijn echt fonteinen. Het spuit echt omhoog”. Terwijl Suus dat zegt stuur ik de boot bij. De wind is volledig ingekakt maar gelukkig hebben we nog wel wat vaart. Met 3 knopen dobberen we richting de fonteinen aan de horizon. Als we dichtbij komen zien we het heel duidelijk. Het zijn walvissen! Als we nog dichter bij komen zien we de staart en verdwijnt hij. Wauw wat een ervaring. We sturen de boot weer bij en hervatten de tocht naar Martinique. Suus blijft voorop goed uitkijken of we ze niet nog een keer spotten. In Martinique zijn er goede supermarkten en is het allemaal heel goed betaalbaar voor Caribische begrippen. Het plan is altijd geweest om daar weer de boot helemaal vol te gooien om daarna verder naar het Noorden de eilanden af te gaan. We zijn uiteindelijk halsoverkop van het prachtige groep eilanden St. Vincent en de Grenadines vertrokken omdat we hoorde dat de supermarkten op begonnen te raken en er een gerucht was over een lockdown vanwege Corona…


“Ja, Jur ik zie ze weer!”. Terwijl Suus me roept zie ik ze ook weer verschijnen. Precies op onze route. We hebben net weer wat meer wind te pakken dus deze keer varen we harder op ze af. We komen tot 40 meter naast ze. Het blijken 2 potvissen te zijn. Wat een prachtig gezicht. We staan glunderend te kijken als ze met zen 2en weer onderduiken. En een half uur daarna zien we ze in de verte aan de horizon spuiten. 


Als we aankomen in Martinique worden we welkom geheten door drie Nederlandse boten, Galena, Karma en Pitou. Het lijkt alsof het inklaren vandaag niet meer gaat lukken aan hun verhalen te horen maar alsnog ankeren we zo snel mogelijk, slaan ons ankerbiertje over en scheuren naar de kant. De horeca blijkt dicht, de straten al redelijk stil en de kantoren om in te klaren allemaal dicht. Het gerucht gaat ook dat de dag erna het land op slot gaat vanaf 12 uur. We besluiten boodschappen te doen en het inklaren morgen ochtend vroeg nog een keer te proberen…

LOCK DOWN

Martinique is de volgende dag inderdaad in lock down gegaan. We mogen niet meer op het land/de straat op. Alleen om het noodzakelijke te doen; boodschappen, apotheek, ziekenhuis en individuele sporten (in je eentje sporten) wordt toegestaan. Maar hiervoor moet je wel een formulier mee hebben waarop je duidelijk noteert wat je gaat doen. Zonder goede reden of het formulier krijg je een boete.

We zullen komende tijd proberen om weer vaker een update te sturen. Een soort van quarantaine bericht vanaf het paradijs. Geen Message in a Bottle maar “Message from paradise”, “Het Caribisch Quarantaine Nieuws” of “Lock Down Message” Naja, de leuke naamgeving komt nog wel. Maar we zullen het gemis van de berichten de laatste tijd proberen goed te maken!