Bijna kerst 

In de verte zien we grillige rotsen en zanderige, volkaanvormige, glooiende bergen. De twee Canarische eilanden La Graciosa en Lanzarote baden in het vroege zonlicht en het donkere zand van Lanzarote steekt prachtig af tegen het licht blauwe water. Elke keer is het land weer totaal anders dan wat je achter je aan de horizon hebt zien verdwijnen. Afstand en tijd beginnen een andere perceptie te hebben. Als de deuren twee uur nadat je op schiphol in het vliegtuig bent gestapt openen, is het nog maar zo kort geleden. Je stapt uit op een vliegveld en de wereld is veranderd. Met Yndeleau moeten we ons een aantal dagen opsluiten voor hetzelfde resultaat. Het voelt ergens werkelijker en je hebt de tijd om te wennen. Toch blijft de aankomst ook als het openen van de deur van dat vliegtuig. Het is er opeens. Vier dagen heb je naar leegte gekeken en dan is er opeens weer een andere wereld. Het blijft een enorm bijzonder gevoel.

“Lief, wanneer hebben we voor het laatst water getankt?” Ik kijk in ons logboek en zie dat we drie en een halve week geleden in Portugal nog getankt hebben. “De waterpomp zuigt soms lucht aan, het lijkt wel alsof de tank bijna op is”. De niveaumeter is na de geheel vernieuwde kaartentafel nog niet aangesloten, de draden moeten opnieuw doorgetrokken worden. Zo kunnen we helaas niet zien of we nu al door onze duizend liter water zijn. We nemen maar het zekere voor het onzekere en sturen de boot de haven binnen. Na vier dagen lijkt het ons heerlijk om even in de haven te douchen nu we er zijn. We besluiten er niet alleen water te tanken maar ook 1 nachtje te blijven liggen. Als we aan wal stappen merken we al snel dat het echt een vakantie plek is. Het Duits komt ons al snel tegemoet en alle menukaarten zijn vertaald in het Engels. Het is een andere wereld maar als we aan onze “large icecold beer” zitten op een terras met uitzicht over de haven, kijken we elkaar tevreden aan. De lange tochten gaan steeds beter. De boot is niet ontploft, we slapen goed, de wachten gaan top. We hebben ook onze sateliet telefoon uitgeprobeerd. We kunnen nu midden op zee weerberichten ophalen, een locatie update sturen en we hebben zelfs een website waarbij je ons nu kunt volgen, we kunnen met een programma een locatie en een berichtje sturen. Dit komt dan op de wereldkaart te staan en zo kan het thuisfront precies op de hoogte blijven. Ook hebben we met 3 andere boten die tegelijk oversteken een maillijstje. We sturen regelmatig updates naar elkaar over locatie maar ook bijvoorbeeld vis-updates of aankomst anker plekken. Dertig jaar geleden was er nog geen GPS en nu navigeren we met een tablet en hebben we continue de mogelijkheid om met het thuisfront te contacten. Hoe meer ik deze technische vernuftige gadgets ga waarderen, des te meer ik ook de ouderwetse sextant in de kast voel branden. Het is een kunst die ik wil leren maar met elke blik op onze computer met GPS lijkt het steeds moeilijker en onwaarschijnlijker dat ik dat ooit ga kunnen. 

We voelen ons na het aankomst biertje zo fit dat we gelijk de watertank openschroeven en zo kunnen kijken hoeveel water er in zit. Ook kunnen we goed controleren of het cementeren van de tank goed is gegaan. Voor vertrek heeft Suus de gehele tank schoongemaakt en opnieuw met cement besmeerd. Dit heeft een beschermende werking voor de tank maar ook een filterende werking op het water. De beroepsvaart doet het al jaren en waar grote producties overgestapt zijn naar het chemische epoxy is extra gewicht voor onze dikke dame, met toch al wat kilootjes te veel, geen probleem. Uiteindelijk slaan we na ons aankomst biertje volledig aan de klus.

De volgende dag zijn we na een heel aantal klussen toe om voor anker te gaan. We hebben de springen al los, het ankergerei klaar en het vlees voor de BBQ, met de andere 2 boten die gister waren aangekomen, ligt al gemarineerd in de koelkast. “Suus, we hebben ergens een olielek. Wil je de spring weer even vastleggen?” Snel heb ik nog even het oliepeil gecheckt. Vanochtend heb ik de olie en het oliefilter vervangen en blijkbaar is er daar wat mis gegaan. Het oliefilter blijkt niet goed vast te zitten. Suus rent snel naar de winkel om nog wat olie te kopen en ik ga aan de slag tot ik me realiseer wat een gekken we weer zijn om te proberen om nog voor het donker de ankerplek te bereiken. Ik loop snel naar de winkel en we besluiten dat we gewoon een nachtje blijven liggen. De andere twee boten reageren begripvol en de barbecue verplaatst naar de volgende dag op het strand. We blijven uiteindelijk 8 dagen in de haven liggen om 2 dagen te kiten en heel veel klussen af te strepen. De waterniveaumeter, de radar, de antenne voor de sateliettelefoon, een nieuwe temperatuursensor voor de motor en de marifoon-antenne in de mast worden aangesloten. Yndeleau wordt geheel ontroest en de watertank wordt eens goed doorgespoeld. Yndeleau blinkt weer van binnen en van buiten.

“Lief, kom snel buiten!” Twee grote witte vlekken zwemmen om de boot. Suus en ik staan voorop de boot te kijken als er eerst 1 voor ons komt zwemmen. Veel rustiger dan dolfijnen die we tot nu toe hebben gezien. Een tweede komt er al snel bij. Volledig wit en een stompe snuit. Een kruizing tussen de slanke dolfijn en een wat dikkere walvis. Ze zwemmen gracieus met de boot mee en verdwijnen dan weer snel. Grijze dolfijnen worden wit als ze oud zijn, blijkt later op Wikipedia. Een prachtig welkom van Lanzarote. Een uurtje later varen we de ankerbaai in. Een heel klein plekje waar al 8 boten liggen. We kunnen in het laatste avondlicht de bodem goed zien en proberen ons anker op zand te mikken. Twee keer grijpt ons anker niet en de derde keer pakt hij, na zeker 10 meter over de grond getrokken te hebben, met een harde ruk. Ik duik snel het bootje in met een duikbril om te kijken hoe hij ligt. Het anker zit met zijn punt onder een betonblok. Als we snel de windvoorspelling checken, zien we dat de wind vannacht gaat draaien. Wanneer de boot vanuit een andere hoek aan het anker zal gaan trekken is er een grote kans dat hij losschiet van het betonblok en dan komt de kademuur wel heel dichtbij. We twijfelen enorm. Gaan we in het donker naar de andere ankerbaai varen in de hoop dat het daar beter ligt? Proberen we de haven in te varen tegen de hoofdprijs? We kunnen ook de zeilen hijsen en de nacht invaren richting Fuerteventura of zelfs Tenerife… Maar de wind verdwijnt vannacht waarschijnlijk dus dan wordt het een nacht lang motoren. We besluiten een half uur te varen en te kijken bij de andere ankerplek. Als die niet goed voelt, draaien we om en kiezen we het ruime sop. Na 1 keer proberen pakt het anker meteen in de zandbodem en liggen we goed vast. De volgende ochtend vroeg sta ik met flippers en duikbril klaar om naar het anker te duiken als ik een zwarte lange schim zie zwemmen. Als Suus en ik beide staan te kijken komt hij nog een keer langs, het is een kleine haai! Als ik even later het water in durf en naar het anker duik, blijkt dat we top liggen. We zijn klaar om eindelijk te wassen en daarna boodschappen te doen bij de Lidl om de hoek! Als we de Ikea naast de Lidl vinden, kunnen we niet laten even naar binnen te lopen en met kerstversiering naar buiten te komen. We beginnen in de kerstsfeer te komen!

Terug naar Europa

“Een drugshond controleert de boot en ze gaan echt alles open halen”. Internet staat vol met slechte ervaringen als we aanleggen bij de douane. Hier moeten we uitklaren, het proces van aangeven dat je een land weer verlaat. Net zoals op het vliegveld. Terwijl een beambte even snel met Suus de boot binnen gaat en 2 kastjes opent, loop ik gemoedelijk naar de politie. Daar krijgen we de eerste stempel in ons paspoort en ook onze drone netjes terug. Binnen 10 minuten staan we weer beide op de boot en kunnen we vertrekken. Zonder wind varen we samen met Nederlandse vrienden en een Deense boot op de motor naar buiten. Een andere bevriende Belgische boot is al 1.5 uur eerder uitgevaren en zien we een aantal mijl verderop op de AIS. Uit automatisme controleer ik nog elk 10 minuten de as en de hele motor op het oog. We hijsen drie keer de gennaker, ons grootse voorzeil, Yndeleau’s oranje parade paardje. Pas bij de derde keer en een aantal uur later blijkt er net genoeg wind om te zeilen en hijsen we ook ons grootzeil. 

“Trrrrrr. Trrrrrr.” De molen van de hengel ratelt als een gek. Suus kijkt me aan. Wat nu? Als een bezeten probeer ik te herinneren wat ik allemaal bedacht had.  “We hebben de deegroller nodig” om de vis zo snel mogelijk netjes uit zijn leiden verlossen is waar ik als eerst aan moet denken. “Oh, en de haak”. Terwijl ik de molen in een extra rem zet om de vis uit te putten is dat het tweede waar ik aan denk. Om zeker te zijn dat je hem niet op het allerlaatste verliest hebben we op advies een haak gekocht waarmee je de vis kan oppikken uit he water. Daar prik je hem mee vast en kun je hem zo aan boord trekken. Als ik dit zo schrijf klinkt het best crue, maar om te voorkomen dat de vis met zijn laatste krachtsinspanning zich, zonder onderkaak weer terug in zee werkt, is dit toch voor beide partijen een fijn en snel hulpmiddel. Dan realiseer ik me dat we de vis eerst bij de boot moeten krijgen, bij stap 1 beginnen. Terwijl ik al mijn vooraf gelezen trucs probeer in te zetten trekt Suus met vereende krachten ons voorste zeil binnen waardoor we snelheid verminderen, rustig stuurt ze nu iets meer naar de wind waardoor het grootzeil ook minder snelheid creëert. De automatische piloot zorgt dat de boot op deze koers blijft terwijl we samen de vis binnen halen. Als we hem dichter bij in draaien kunnen we hem zien, een glimmend blauwig, dikkige vis. De kleuren lijken op een makreel maar dan veel groter. Zou het dan eindelijk; meteen bij de eerste echte dikke vis raak zijn? Onze vreugde kan niet op. Tonijn!! In Marokko vonden we eindelijk de wasabi, blijkbaar vond Neptunes dat we er nu klaar voor waren. De haak doet zijn werk voortreffelijk en met een doffe klap is Tonnie uit zijn lijden verlost. 

Ik zie Suus binnen de salade schaal pakken. De laatste twee tochten krijgt deze schaal een ander doel. Om drie uur ‘s nachts is de wind helemaal uit gegaan. We zijn beide kweps, misselijk en algeheel bleh. We motoren al uren terwijl de golven blijven rollen. We zijn met onze 20 ton een speelbal van de golven en dat voelen we. Suus heeft nu het stadium van Kweps gepasseerd en slaat direct door naar de alarmfase van de salade schaal. Als de schaal zijn nieuwe doel heeft voltooid is het mijn taak om deze nieuwe soort salade aan de vissen te voeren. Hierna duikt ze in bed en veranderen we onze wachten naar om de 2 uur. Kortere wachten om zo beide ook snel weer plat te kunnen. De tip om een dopje in je niet dominante oor te stoppen werkt bij mij als een tiet. Mijn kwebsheid is direct weg. 

Na 13 uur motoren gaat de wind eindelijk aan, we hebben hem te pakken en zullen hem niet meer kwijt raken de gehele tocht naar onze eerste bestemming op de Canarische Eilanden. 3 weken geleden verlieten we Europa en nu zeilen we er weer naar terug, gelukkig zijn we nog niet op de terugreis van ons avontuur. We laten een erg bijzonder land achter ons, we hebben genoten maar we merken dat na 3 weken vooral steden gezien te hebben we ook weer enorm behoefte hadden aan het ruime water en de vrijheid achter het anker. Marokko en in het bijzonder Abdullah en zijn familie hebben een warm plekje in onze herinnering. Onze bestemming is een ankerbaaitje ten zuiden van La Graciosa, een klein eilandje ten noorde van Lanzarote.